အပိုင်း (၅)
တောင်တွေးမြောက်တွေးနဲ့ မှေးကနဲ တစ်ချက်အဖြစ်မှာ ကျနော့်ကုတင် သိမ့်ကနဲ ဖြစ်သွားသလို ခံစားလိုက်ရလို့ မျက်လုံးကို အတင်းဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ မတွေ့တာကြာပြီဖြစ်တဲ့ လူနီကြီးကို ဝိုးတဝါး မြင်လိုက်ရတယ်။
ပင်ပန်းထားတဲ့အရှိန်နဲ့ လူက မူးတူးဝေတေကြီး။ သေသေချာချာ မမြင်ရသလိုလို ဖြစ်နေတယ်။ ရောင်ထုံးကြီးနဲ့ လူနီကြီးရဲ့ မျက်နှာက အခါတိုင်းနဲ့ မတူသလိုလို။ တစ်ခုခုကို ပူပန်နေသလိုလို ဘာလိုလိုကြီးဗျ။
“ဟေ့လူ! ဘာမှထပ်ပြီး ဒုက္ခမပေးပါနဲ့တော့ဗျာ တော်လောက်ပါပြီ”
…. …. ….
“ဒီမယ်.. အခုနောက်ပိုင်း ကျုပ် ဘယ်မိန်းကလေးကိုမှ စိတ်ထဲက မပစ်မှားရဲဘူး..။ ခင်ဗျားရောက်လာပြီး အတင်းခေါ်သွားမှာ ကြောက်လွန်းလို့ ဘယ်မိန်းမဖင်ကိုမှ မျက်စိမကစားရဲတာကြာပါပြီ..။ ကျုပ်ဖာသာကျုပ် အိပ်ပါရစေဗျာ..တောင်းပန်ပါတယ်..”
….. …. ….
“အခု ဒီအရုပ်ကို စတိုထဲက ပြန်ထုတ်လာတာကလည်း မနက်မိုးလင်းတာနဲ့ မီးရှို့ပစ်လိုက်ဖို့ တွေးမိလို့ဗျ..။ ခင်ဗျားကိုလည်း လွတ်ရာကျွတ်ရာ သွားနိုင်အောင် ဆွမ်းသွပ်ပေးပါ့မယ်ဗျာ..”
ကျနော် ဘယ်လောက်ပဲ တောင်းပန်တောင်းပန် မရဘူးဗျ။ ရုတ်တရက် ပက်လက်အိပ်နေရာက ဆတ်ကနဲ ထထိုင်မိပြီး ထုံးစံအတိုင်း လူက ပေါ့ပေါ့ပါးပါး သွက်လက်ဖြစ်စပြုလာပြန်ပြီ။ အသိစိတ်က လုံး၀မလွှတ်ပေမယ့် ကိုယ့်စိတ်နဲ့ ကိုယ့်ကိုယ် မဟုတ်တော့ဘူး။
“ဟိုင်းရားး”
ပါးစပ်က အကျယ်ကြီး မအော်မိပေမယ့် နှုတ်ခမ်းလှုပ်ရုံကလေး အော်ရင်း အိမ်ပြူတင်းပေါက်ကနေ ကျနော် ဂျွမ်းပစ်ပြီး ခုန်ထွက်သွားပြန်ပြီ။ မိုးရေတွေစိုစွတ်နေဆဲ ကတ္တရာလမ်းမပေါ်မှာ ဖိနပ်မပါ ခြေဗလာနဲ့ လေပွေတစ်ခုလို ရွှတ်ကနဲ ရွှတ်ကနဲ ကျနော်ပြေးနေတယ်။ ကျနော် ဘယ်ကိုသွားနေမှန်း ကျနော်မသိဘူး။ ဒါပေမယ့် မကောင်းမှုတစ်ခုကို ဆက်ပြီး ကျူးလွန်ရတော့မယ်ဆိုတာတော့ သေချာနေပြန်ပြီ။ ငြင်းဆန်လို့လည်း မရ၊ ရုန်းကန်လို့လည်း မရတဲ့ အခြေအနေမှာ ဒီဂြိုဟ်မွှေတဲ့အရုပ်ကို စတိုထဲက ပြန်ထုတ်ပြီး ကြည့်လိုက်မိတဲ့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုသာ အပြစ်တင်နေမိတယ်။
ကတုတ်ကျင်းတွေ.. သံဆူးကြိုးတွေကို လွှားကနဲလွှားကနဲ ပျံဝဲခုန်ကျော်နေမိတာကိုတော့ သတိထားမိပေမယ့် ဘယ်ရောက်နေလဲ သေသေချာချာ မသိဘူးဗျ။ တောင်ကုန်းတစ်ခုကို လမ်းလိမ်လိမ်ကလေးတွေ ပတ်ထားတဲ့နေရာဆိုတာ သတိထားလိုက်မိမှ ဟိုက်ကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ ဒါမြို့အစွန်က စစ်တပ်ကြီးဗျ။
မြစ်ကမ်းပါးအစွန်း ခြောက်ကမ်းပါးမှာ မှေးတင်ထားတဲ့ နှစ်ထပ်အဆောက်အအုံမည်းမည်းကြီး ရှေ့ ရောက်တော့ အလိုလိုရပ်လိုက်မိတယ်။ အထပ်ထပ်ချထားတဲ့ ကင်းတွေကို ကျနော် ဘယ်လိုဖြတ်ခဲ့မိတာလဲ နားမလည်တော့ပါဘူး။ ပြီးတော့ ဒီအထဲကို လူနီကြီးက ကျနော့်ကိုဘာဖြစ်လို့ ခေါ်လာပြန်တာလဲ စဉ်းစားလို့မရဘူးဗျ။
နှစ်ထပ်အဆောက်အဦးကြီးပေါ်ကို ဘေးဖက်က လှေကားအတိုင်း ကျနော် ပြေးတက်သွားမိတယ်။ တံခါးမကြီးက စေ့ရုံစေ့ထားတော့ အသာအယာ တွန်းဖွင့်လိုက်တာနဲ့ ပွင့်သွားတယ်။ ဝါကျင့်ကျင့် ၄၀ အား မီးရောင်အောက်မှာ ဟာလာဟင်းလင်းဖြစ်နေတဲ့ အိမ်အပေါ်ထပ်။ အဲ့ဒီအလယ်တည့်တည့်မှာ ဧည့်ခန်းတွေမှာ ထားလေ့ထားထရှိတဲ့ ၃ ချောင်းထောက် ပီယာနိုကြီးတစ်လုံး။
စိတ္တဇညများ.. ကုန်ဆုံး လွန်မြှောက်ပါစေကွယ်ဟယ်.. စိတ္တဇညများ ကုန်ဆုံးလွန်မြှောက်ပါစေကွယ်..
ဆွဲငင်တဲ့ ဆွေးရီရီလေသံနဲ့ သီချင်းအော်ဆိုနေတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက် ပီယာနိုကြီးဘေးမှာရပ်လို့။ ပီယာနိုတီးနေတာကလည်း မိန်းမတစ်ယောက်ပဲဗျ။ နှစ်ယောက်စလုံး အနက်ရောင်ဝမ်းဆက်တွေ ဝတ်ထားကြပြီး ဆံပင်တွေက ပုခုံးကျော်ရုံလေးတွေ ဖားလျားချလို့။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဘာလုပ်လို့ လုပ်နေမှန်းမသိတဲ့ ကျနော် အဲ့ဒီမိန်းမနှစ်ယောက်အနားကို တိုးကပ်သွားမိတယ်။ ကျနော်လာနေတာကို သိနေတဲ့အတိုင်းပဲ ပြုံးချိုနေတဲ့ မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်းလေးတွေနဲ့ ဝိုင်းကြည့်လာကြတယ်။ အံ့သြစရာကောင်းလွန်းနေတာက နှစ်ယောက်စလုံးက တစ်ထေရာထဲ တူနေတာပဲ။
အလုံးတူ အရပ်တူ ဝတ်ပုံစားပုံတူနေသလို ခေါင်းမှာ ပန်ထားတဲ့ ပန်းပွင့်အစိမ်းရောင်လေးပါတဲ့ ဘီးကုတ်အနီလေးတွေကအစ အားလုံးတူတူပဲဗျ။ နှစ်ယောက်စလုံးရဲ့မျက်နှာကို ကြည့်ရတာ လွန်ရောကျွံရော အသက် ၂၁ နှစ်လောက်ပဲ ရှိမယ်ထင်တယ်။ နုနယ်ပျိုမျစ်တဲ့ ရူပကာလေးတွေအပြင် ရှိုက်ကြီးဖိုငယ် အသွယ်သွယ်လေးတွေ အဝေ့အဝန်းလေးတွေကအစ ပုံတူပတ်တူလေးတွေဗျ။ အသားအရည်က ညိုစိမ့်စိမ့်လေးတွေ၊ မျက်ဝန်းမျက်ဆံလေးတွေက အောက်အရပ်က ဗမာပြည်သူမှန်း သိသာနေတယ်။
ရုတ်တရက် ပီယာနိုသံ ရပ်သွားသလို ညှို့မြှူနေတဲ့ မျက်ဝန်းတွေနဲ့ စိုက်ကြည့်ရင်း နှစ်ယောက်စလုံး ကျနော့်လက်တွေကို ပြိုင်တူဆွဲကိုင်လာကြတယ်။ အနီးကပ်မြင်လိုက်ရမှ တော်တော်လှတဲ့ ကောင်မလေးတွေမှန်း သတိထားမိတယ်။ သူတို့ဆီက ရနေတဲ့ စံပယ်ပန်း လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် အနံ့လို ရနံ့က ကျနော့်ကို ပိုလို့တောင် တိမ်းမူးစေလာပြီ။ တစ်ယောက်က ကျနော့်ကို ကျောဖက်က သိုင်းဖက်လာသလို၊ နောက်တစ်ယောက်ကလည်း မျက်နှာချင်းဆိုင် အတင်းရင်ခွင်ထဲတိုးဝင်လာတယ်။ အသားချင်းထိမိတာနဲ့ ကျနော့်တစ်ကိုယ်လုံး အိထွေးတဲ့ အထိအတွေ့အာရုံနောက်ကို လိုက်သွားမိပြီ။
ကျနော့်ဂုတ်ပိုးကို အနောက်က သိုင်းဖက်ထားရင်း နှုတ်ခမ်းနဲ့ဖိကပ်ပြီး နမ်းရှုံ့နေသလို.. အရှေ့ဖက်က တစ်ယောက်ကလည်း ကျနော်ဝတ်ထားတဲ့ ရှပ်အင်္ကျီကြယ်သီးတွေကို ဖြုတ်ချပြီး ကျနော့်ရင်အုံကို လက်ဖဝါးနုနုလေးတွေနဲ့ ပွတ်သပ်ကစားနေတယ်။ ညိုစိမ့်စိမ့်နဲ့ ချစ်စဖွယ် မိန်းကလေးနှစ်ယောက်ရဲ့ အထိအဆွတွေကို ခံနေရတော့ လူကို တစ်ကိုယ်လုံး နတ်ပူးသလို တုန်တုန်ရီရီကြီး ဖြစ်လာနေပြီဗျ။ မျက်လုံးကို စုံမှိတ်ထားရင်း သာယာတဲ့ အထိအတွေ့နောက် လိုက်နေမိတဲ့ ကျနော်.. လိင်တံကိုပါ ခပ်ဖွဖွ အကိုင်ခံလိုက်ရတော့ ခြေဖျားတောင် ထောက်ထားမိပြီ။
နောက်ကျောဖက်က တစ်ယောက်က အဝတ်တွေကို ချွတ်ချလိုက်ပြီး နို့နှစ်လုံးနဲ့ ကျနော့်ကျောပြင်ကို ပွတ်ရင်း ကစားလာသလို၊ အရှေ့ဖက်က တစ်ယောက်ကလည်း ကိုယ်လုံးတီးဖြစ်အောင် ချွတ်ချလိုက်တာ မြင်နေရတယ်။ မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်း ဖြစ်သွားတော့မှ ဆံပင်နက်နက်ပုခုံးကျော်ရုံ၊ ဝိုင်းစက်တဲ့ နို့ညိုညိုကြီးနှစ်လုံး၊ ခါးကျင်ကျင်လေးအောက်က အမွှေးနက်နက်တွေဖုံးထားတဲ့ အဖုတ်.. ကားဆင်းသွားတဲ့ တင်ပဆုံအိအိကြီးတွေကို ကျနော် သေသေချာချာ ကြည့်နေမိတယ်။
ခွိကနဲ တစ်ချက်ရယ်ပြရင်း.. ကျနော့်အောက်က ဘောင်းဘီတိုကို ချွတ်ချနေပြန်တယ်။ မီးရောင် ဝါကျင့်ကျင့်အောက်မှာ ဖြောင်းကနဲ ထွက်ကျလာတဲ့ ကျနော့်လိင်တံကြီးကလည်း မာတောင့်တောင့် ဖြစ်နေတဲ့အပြင် အစာငတ်နေတဲ့ ငန်းမြွေကြီးတစ်ကောင်လို တစ်ရမ်းရမ်းဖြစ်လို့ပေါ့။
အနောက်မှာ ရပ်နေတဲ့ ကောင်မလေးက ကျနော့်ကျောတွေကို နို့နဲ့ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ကပ်ပွတ်နေသလို.. ကျနော့်ဂုတ်ပိုးတွေ လက်ပြင်တွေကို နှုတ်ခမ်းအိအိလေးနဲ့ လျှောက်နမ်းနေတော့ လူကို တစ်ကိုယ်လုံး တရွရွဖြစ်လာနေပြီ။ ဒီကြားထဲ အရှေ့ ကတစ်ယောက်ကလည်း တောင်မတ်နေတဲ့ ကျနော့်လိင်တံကြီးကို ပယ်ပယ်နယ်နယ် ဆုပ်ကိုင်ရင်းရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် ကစားလိုက်၊ ကျနော့်ရင်အုံကို သွားစွယ်လေးတွေနဲ့ မနာအောင် တဆတ်ဆတ်လိုက်ကိုက်လိုက် လုပ်နေပြန်တော့ လိင်ဆက်ဆံချင်တဲ့ စိတ်က ပေါက်ကွဲခါနီး မီးတောင်တစ်ခုလိုပဲ။ ဘယ်လိုမှ မခံနိုင်တော့တဲ့အဆုံး ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲက ကောင်မလေးကို ဆတ်ကနဲ ဆွဲပွေ့ပြီး မလှမ်းမကမ်းက ပီယာနိုကြီးပေါ် ပက်လက်လှန်အနေအထားနဲ့ ဆွဲတင်လိုက်တယ်။ လိင်စိတ်ကြွလွန်းလို့ ကျနော့်ဆီက တရှူးရှူးနှာမှုတ်သံက တိတ်ဆိတ်တဲ့ ညဉ့်ယံမှာ ဆူညံနေတယ်။
ညိုစိမ့်စိမ့် ကိုယ်လုံးတောင့်တောင့်နဲ့ ကောင်မလေး ခင်မျာ ပက်လက်ကလေး လှန်ထားရင်း ကျနော်သူ့ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း လိုးတော့မယ်ဆိုတာ သိနေတဲ့အလား အောက်နှုတ်ခမ်းထူထူလေးကို တင်းတင်းကိုက်ရင်း ငံ့လင့်နေရှာတယ်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ တိုင်ကပ်နာရီအိုကြီးဆီက လေးနာရီထိုးတဲ့ ဒင်!!!! ဒင်!!!! ဒင်!!!!! ဒင်!!!! ဆိုတဲ့ ခေါင်းလောင်းမြည်သံ အကျယ်ကြီးထွက်လာတယ်။
“ဒိုင်း… ဒက်.. ဒက်.. ဝုန်း… သူပုန်တွေဟေ့.. ရန်သူ ရန်သူ”
@#$%&*#$@ &*^%$$#@!
ဘာတွေဖြစ်သွားမှန်းမသိပဲ နားကွဲမတတ် ပေါက်ကွဲသံ.. သေနတ်ပစ်သံ.. အော်ဟစ်သံတွေ ဆက်တိုက်ကြားလိုက်ရပြီး မီးရောင်လည်းပျောက်.. အမှောင်တိကျသွားတယ်။ ကျနော်ကိုယ်တိုင်လည်း ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ဝမ်းလျားမှောက်လျှက်ကြီး ဖြစ်နေတယ်။ အရာရာအားလုံးဟာ မှောင်မိုက်နေတာပဲဗျ။ အဲ့ဒီနောက်မှာ ကျနော် ဘာမှမသိတော့ဘူး။
………………………………………………
“ဗျူဟာကုန်းနားကို တော်ရုံလူ ဘယ်သူမှ မသွားရဲကြဘူးကွ”
… … …..
“ဗကပနဲ့ တိုင်းရင်းသားသူပုန် နှစ်ဖွဲ့ပေါင်းပြီး တက်တိုက်သွားတာ။ အစိုးရဖက်က တစ်ယောက်မှ မကျန်သလို ဟိုကောင်တွေလည်း တော်တော်သေကုန်တာပေါ့”
… … …..
“ဗျုဟာမှူးပါ မလွှတ်သွားဘူး.. ဗမာစစ်သားတစ်ယောက်ကတော့ မြစ်ကမ်းပါးချောက်ကနေ မြစ်ထဲခုန်ချပြေးတာ လွှတ်သွားတယ်ကြားတာပဲ…။ သနားစရာကောင်းတာက ဗျူဟာမှူးသမီး အပျိုမလေး နှစ်ယောက်ကွာ.. အမြွှာညီအစ်မ.. ကိုယ်လုံးလှလှ အသားညိုစိမ့်စိမ့်လေးတွေနဲ့ ငါတို့ကာလသားတွေကြားမှာ စူပါစတားလေးတွေပေါ့..။ သူတို့နှစ်ယောက်ပါ တိုက်ပွဲဖြစ်တဲ့အထဲ သေကုန်ရှာတယ်ဟ..။ အိပ်လို့ကောင်းတုန်း မနက်ဝေလီဝေလင်းကြီး ချကြနှက်ကြတာဟ
… ….. …..
“ငါတို့မြို့ကနေဆို အဲ့ဒီနေရာက အမြင့်ပိုင်းဆိုတော့ လှမ်းမြင်နေရတာဆရာ..။ မော်တာတွေထု၊ သူပုန်တွေသေနတ်က မီးတအားပွင့်တဲ့ အမျိုးဆိုတော့ မီးရောင် တလက်လက်နဲ့ ဟိုဖက်ဒီဖက် ပစ်နေခတ်နေကြတာ.. အော်သံဟစ်သံတွေကအစ ကြားနေရတာပေါ့”
…. …. …..
“စစ်ကူလာတဲ့အချိန် သူပုန်တွေက ပြန်ဆုတ်သွားတာဟ…။ ဒါပေမယ့် အစိုးရဖက်က အကုန်နီးပါး သေတယ်…။ ဗျူဟာကုန်းလည်း မွမွကြေသွားရော…။ အဲ့ဒီနောက်ပိုင်း ဖုန်းဆိုးမြေကြီးလိုဖြစ်ပြီး တပ်ကလည်း စခန်းမထိုင်တော့သလို.. လူတွေကလည်း သိပ်မသွားရဲကြတော့လို့ ကျတ်ကုန်းလိုလို ဖြစ်သွားတာပေါ့..။ နေစမ်းပါဦး ဖိုးသက် မင်းက အဲ့ဒီနေရာအကြောင်း ဘာလို့လာမေးနေတာလဲ”
“ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး.. ကိုရွှေဘရာ..။ ရှုခင်းလည်းကောင်း လူလည်းပြတ်တော့ ကျနော့်ဆရာမလေး ဒေါ်ခင်ချိုမေနဲ့ အဲ့ဒီနေရာမှာ သွားချိန်းတွေ့ရင်ကောင်းမလား တွေးမိလို့ အဟီး”
“ချီး! ခင်ချိုမေနဲ့ တခြားချိန်းစရာလားကွ.. သူ့အိမ်သွားတက်ပေါ့..။ အဆင်ပြေရင် မင်းနဲ့သူနဲ့ အုပ်နေတာကို သူ့တပည့်မလေးတွေက ချောင်းပြီး ဖီးလ်တက်..။ ရတနာဝင်းထိန်ဝတ္ထုထဲကလို .. တပည့်မလေးတွေပါ ဆွဲစား..။ နင်စားရရင် ငါ့လည်းခေါ် ဟိဟိ”
“ဒီတဏှာရူးကလည်း တစ်မှောင့်ဗျာ!”
ကိုရွှေဘ ပြောပုံအရဆို ကျနော် မနေ့ညက ကြုံခဲ့တာ သေသွားတဲ့ ဗျူဟာမှူးသမီး အမြွှာညီအစ်မဆိုတာ သေချာတယ်ဗျ။ စိတ်ထဲမှာ မသက်မသာဖြစ်စပြုလာလို့ စီးကရက်ကို တစ်လိပ်ပြီးတစ်လိပ် ဖိဖွာနေမိတယ်။ မနေ့ညက အသိစိတ်ပျောက်သွားပြီး မိုက်ကနဲ ဖြစ်သွားလိုက်တာ မိုးစင်စင်လင်းလို့ ကိုရွှေဘ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထိုင် လာခေါ်တော့မှ ကိုယ့်အိပ်ယာပေါ် ကိုယ်ပြန်ရောက်နေမှန်း သိလိုက်တာဗျ။
ဘာတွေဖြစ်ခဲ့မှန်းမသိ ဖြစ်နေလို့ လက်ဖက်ရည်သောက်ရင်း ကိုရွှေဘကို ဟိုမေးဒီမေး မေးကြည့်လိုက်မှ လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်အတန်ကြာ ကျနော်ကလေးဘဝက ဖြစ်ခဲ့တဲ့ အဲ့ဒီဇာတ်လမ်းကို အပြည့်အစုံ သိရတော့တာကိုးဗျ။ ကြက်သီးမွှေးညှင်းထသလို ဖြစ်သွားပေမယ့် ခပ်ရွတ်ရွတ်စိတ်ကြောင့် သိပ်တော့ မတုန်လှုပ်ပါဘူးလေ။
လက်ဖက်ရည်ဆိုင်က ထလာတော့.. ဒီနေ့ အိမ်မှာ ဘာအလုပ်မှ မရှိမှန်း သတိရသွားလို့ ထုံးစံအတိုင်း အလေလိုက်ချင်စိတ်က ပေါ်လာပြန်တယ်။ ကိုရွှေဘကို ကျနော် ဒီနေ့အားတယ် လို့ ယောင်ကန်းပြီး ပြောလိုက်မိတာနဲ့ နှစ်ကောင်သား မြို့ပြင်ဖက် အလိုလို ခြေဦးလှည့်သွားမိတယ်။ ဝက်သားဖုတ် (မြေကြီးထဲ တစ်ကောင်လုံးထည့်ဖုတ်တာ) နဲ့ ခေါင်ရည်တွဲရောင်းတဲ့ ခြံဝင်းနဲ့ဆိုင်ထဲ ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး စားလိုက်သောက်လိုက် အာလူးဖုတ်လိုက်နဲ့ မိုးချုပ်လို့ချုပ်မှန်းမသိ ဖြစ်သွားတယ်။ အိမ်ပြန်ဖို့ကောင်းပြီဆိုပြီး နှစ်ကောင်သား ဒရီးဒယိုင်နဲ့ မြို့ထဲဖက် ပြန်လာကြတယ်။ ကျနော့်ချစ်သူဆရာမလေးဆီ မရောက်ဖြစ်တာကြာပြီဆိုတဲ့ အတွေးဝင်လာတာနဲ့ တော်၏မတော်၏ မတွေးတော့ပဲ မြို့ထဲမှာ ကြက်သားဆန်ပြုတ် တူတူဝင်သောက်ရင်းတန်းလန်းက ကိုရွှေဘကို ကျနော် သွားစရာရှိသေးတယ်လို့ ချန်ပစ်ထားခဲ့ပြီး ရူပဗေဒ ဆရာမလေးဆီကို စက်ဘီးမြန်မြန်နင်းပြီး ဒိုးလာခဲ့တယ်။
………………………………………………
ထောင်းကနဲ ဒေါသစိတ်က ထွက်ကျလာတယ်။ ခြံဝင်းထဲမှာ အခါတိုင်းလို ကျောင်းသူကျောင်းသားတွေ ရှုပ်မနေလို့ ဟိုဟိုဒီဒီ ကြည့်ရင်း စက်ဘီးကို ဒေါက်ထောက်ထားခဲ့ပြီး အိမ်အနောက်ဖက် မီးဖိုဆောင်ဖက် လျှောက်လာခဲ့တော့ ကျနော် ဆရာမလေးကို ပထမဆုံး ဖက်နမ်းမိခဲ့တဲ့ စကားပင်လေးအောက်မှာ လူတစ်ယောက်နဲ့ ဆရာမလေး ရယ်မောပြုံးရွှင်လို့ စကားတွေ ဖောင်ဖွဲ့နေတယ်။ လယ်ဂတုံးရှပ်အဖြူ၊ ယောလုံချည်နဲ့ အလှူသွားမလို ဂိုက်နဲ့ ဘဲကြီးတစ်ပွေ (ဆရာမလေးနဲ့ အသက်အရွယ်တူလောက်) က စကားပြောရင်း ခြေပုတ်ခေါင်းပုတ် လုပ်နေတယ်။ ကျနော်ကတော့ ခပ်တည်တည် ခါးထောက်ပြီး မလှမ်းမကမ်းကနေ ခပ်စောင်းစောင်း ကြည့်နေလိုက်တယ်။ ကျနော့်ကို ကျောပေးထားတဲ့ ဟိုကောင်က မမြင်ပေမယ့် ဆရာမဒေါ်ခင်ချိုမေက အရင်မြင်သွားတယ်။
“သြော! ဖိုးသက် … လာလေ..။ ဒီမှာ ဆရာမသူငယ်ချင်း ရောက်နေတာ.. သား ဘာလာလုပ်တာလဲ”
ဟိုလူနဲ့ပြုံးချိုနေရာက ကျနော့်ကို မြင်သွားတာနဲ့ ခပ်တည်တည် ဆရာမရုပ်ဖမ်းပြီး စကားလှမ်းပြောတယ်ဗျ။ ဟိုလူလည်း ကျနော့်ဖက် လှည့်ကြည့်လာပြီး ချာတိတ်ကျောင်းသားလေးဆိုတဲ့ အကြည့်နဲ့ အထက်စီးက ကြည့်နေတယ်။
“ဗိုက်ဆာလို့ ထမင်းလာစားတာ ဆရာမ!”
လေသံမာမာနဲ့ ပါးစပ်ထဲတွေ့ရာ လျှောက်ပြောရင်း ခြေလှမ်းမယိုင်သွားအောင် ထိန်းပြီး မီးဖိုဆောင်ထဲ ခပ်တည်တည် ဝင်လာခဲ့တယ်။ အိုးတွေခွက်တွေကို ဂလုံဂလွမ်မြည်အောင် လှန်လှောရင်း တွေ့တဲ့ ထမင်းတွေ ဟင်းတွေကို ခူးခပ်ပြီး ဇလုံတစ်လုံးထဲထည့် နယ်ဖတ်ပြီး စားနေမိတယ်။ ခေါင်ရည်က မူး၊ ဒေါသကထွက်သလိုဖြစ်နေတော့ ထမင်းက စားလို့ကောင်းလိုက်တာဗျာ။ ဗိုက်ကိုကားထွက်သွားတာပဲ။ စားသောက်ပြီးသွားတော့မှ ဘေစင်မှာ ပန်းကန်ဆေး၊ လက်ဆေး၊ ပလုတ်ကျင်း သန့်စင်နေမိတယ်။
“အဲ့ဒါ ဘာဖြစ်လာတာလဲ ပြောစမ်းပါဦး”
…. ….. …..
“အမူးသမားရုပ်နဲ့ ကျမဆီ လာရဲသလား …။ ဧည့်သည်က “ချို့”ကို တစ်မျိုးမထင်သွားဘူးလား ပြောလေ”
“ခင်ဗျားက ကျုပ်ကို ခင်ဗျားတပည့်လိုလို လုပ်ပြနေတာပါဗျာ … မသိတာလိုက်လို့ ဟာဟ”
“ဖိုးသက်လေးးးး ရှင်လေး မူးနေတာမလား … အိမ်ပြန်ရင်ကောင်းမယ်…”
“မပြန်ဘူးဗျာ! ခင်ဗျားဘာလုပ်မလဲ.. ကဲ … ဟိုကောင့်ကိုလည်း တစ်ခါထဲ ပြောပြထားလိုက်။ နောက်တစ်ခါ ခင်ချိုမေ့ကို ဟိုတို့ဒီထိလုပ်ရင် လုပ်တဲ့လက်တွေ ကျိုးအောင် အချိုးခံရမယ်လို့ ဟုတ်ပြီလား”
“ဖိုးသက်!!!!!!!!!”
“ဘာတုန်းးးးးးးးးး”
ကျနော် အာခေါင်ခြစ်ပီး အော်ဟစ်လိုက်သံကြောင့် တစ်ကိုယ်လုံးတုန်သွားပြီး ကြောက်လန့်သွားဟန်နဲ့ ဆရာမလေးခင်မျာ ပြူးကြောင်ကြောင် မျက်လုံးဝိုင်းကလေးတွေနဲ့ မှင်တက်ပြီး ငေးငိုင်သွားတယ်။ ကိုယ်ချစ်တဲ့ ဆရာမလေး လန့်သွားရှာတာ မြင်လိုက်ရတော့ သနားစိတ်ကလေး လှိုက်ကနဲ ဖြစ်လာပေမယ့် သဝန်တိုနေတဲ့ ဒေါသစိတ်က ဖုံးလွှမ်းသွားတာကြောင့် မသိဟန်ဆောင်လိုက်မိတယ်။
“အေးလေ.. ငါက မင်းလို လူဆိုးကို ရည်းစားတော်မိတာကိုး .. ငါ့အပြစ်တွေပါ”
မျက်ရည်တွေရစ်ဝဲနေတဲ့ မျက်လုံးတွေက ကျနော့်ကို မကြည့်ပဲ အဝေးကိုငေးထားတယ်။
“ဘာလဲ.. နောင်တရတယ်ပေါ့ .. ဟားဟား .. ကျနော်က လူရမ်းကား လူမိုက် ဟုတ်ပါ့… ခင်ဗျား အခု အားကိုးရှိသွားပြီကိုးဗျ ပြောပြီပေါ့”
“”ချို” စိတ်တအားတိုလာပြီ ရှင်တော်လိုက်တော့ .. ထပ်ပြောရှင် ကျမကို အဆိုးမဆိုနဲ့နော်…”
ကျနော်ဘာမှ ထပ်မပြောတော့ပဲ အိမ်နေရင်းဝတ်ထားတဲ့ ဘလောက်စ်လက်ပြတ်ကလေးအောက်က ပုခုံးသားဝင်းဝင်းလေးတွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ စုံကိုင်ထားရင်း စိုက်ကြည့်လိုက်တော့ အံကြိတ်ပြီး မျက်နှာကို လွှဲထားတယ်။
“အရက်မူးပြီးတော့များ ဒီကိုလာရဲသေးတယ်..။ မိတ်ဆွေသူငယ်ချင်းအရှေ့မှာ အရှက်လာခွဲတယ်..။ ငါက သိက္ခာနဲ့နေရတဲ့ ဆရာမတစ်ယောက်ဆိုတာ မစဉ်းစားမိဘူးလား”
“သြော်! သိက္ခာရှိတဲ့သူက ထိပ်ပုတ် ခေါင်းပုတ် အလုပ်ခံနေတယ်ပေါ့ ဟာဟ”
“ဖိုးသက်! နင် အရှက်မရှိဘူးလား…. အဲ့ဒါ ငါ့ငယ်သူငယ်ချင်း.. ပြီးတော့ သူက..”
“မလိုချင်ဘူးဗျာ.. ကျုပ်ရည်းစားကို ဘယ်သူမှ ထိတာ ကိုင်တာ လာမလုပ်နဲ့…. အကုန်ရိုက်ခွဲပစ်မယ်.. တောက်!”
အဲ့ဒီလို မျက်နှာချင်းဆိုင်လျှက်နဲ့ အချီအချ အော်ဟစ်ရန်ဖြစ် ပြဿနာတက်နေတဲ့အချိန် မီးဖိုခန်းထဲ လူတစ်ယောက် ရိပ်ကနဲဝင်လာတာကို ကျောပေးထားပေမယ့် ဆရာမဒေါ်ခင်ချိုမေရဲ့ မျက်နှာအမူအရာရယ်.. ဖျတ်ကနဲ သူ့ပုခုံးကို ကိုင်ထားတဲ့ ကျနော့်လက်တွေကို ပုတ်ချသွားတာရယ်ကြောင့် ချက်ချင်းသိလိုက်ပေမယ့် လှည့်မကြည့်ဖြစ်ဘူး။
“ချိုမေ! ဘာဖြစ်တာလဲဟ”
ယောကျ်ားတစ်ယောက်အသံ ဆိုတော့ ခုနက သူတောင်းစားမှန်း သိလိုက်ပေမယ့် ကျနော် ကျောပေးထားဆဲပဲ။
“ဘာ.. ဘာမှမဖြစ်ဘူး ကိုထွန်း.. နင် မပြန်သေးဘူးလား”
“မဟုတ်သေးပါဘူးဟာ … ဒီချာတိတ်က ဘယ်သူလဲ… နင်နဲ့အခု ဘာဖြစ်နေကြတာလဲ”
“ကိုထွန်း.. ငါ့ပြဿနာ ငါရှင်းမယ်… နင်ပြန်တော့ဟာ.. ငါစိတ်ညစ်လာပြီ.. သွားတော့”
“နင်ကသာ ဘာမှမဖြစ်ဘူး ပြောနေတယ်.. ဒီချာတိတ်က အတော်မိုက်ရိုင်းနေတာ ငါကြားပါတယ် …။ ဟေ့ကောင် မင်းက ဘာကောင် … အာ့အာ့!!”
ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကျနော့်ကို နောက်ကျောဖက်ကနေ ပုခုံးတစ်ဖက်ကို လှမ်းဆွဲလိုက်တဲ့ အဲ့ဒီပုဂ္ဂိုလ် ချက်ချင်းနောင်တရသွားတယ်။ အကျင့်ပါနေတဲ့ ကျနော့်လက်က ပုခုံးကိုလာကိုင်တဲ့ သူ့လက်ကို ချက်ချင်းလိမ်ယူလိုက်ပြီး ကိုယ်ကို အသာရို့ပြီး ဘေးကိုထွက်၊ သူ့ခြေဒခေါက်ကွေးကို အသာနင်းလိုက်ပြီးသား ဖြစ်သွားတော့ သကောင့်သားခင်မျာ လက်ပြန်အလိမ်ခံထားရရုံတင်မက သံမံသလင်းပေါ် ဒူးကလေးထောက်လျှက်သား ဖြစ်သွားရှာတယ်။ မူးယစ်ရီဝေနေတဲ့ စိတ်ကြောင့် အလိုလို သွေးဆူသလို ဖြစ်နေရတဲ့အထဲ ကျနော့်ချစ်သူကို ဟိုတို့ဒီထိ လုပ်ထားတာကို မြင်ထားတဲ့ ဒေါသစိတ်အခံကြောင့် နံဘေးနားက ထမင်းစား စားပွဲပေါ်မှာတင်ထားတဲ့ ဘိလပ်ရည်ပုလင်းကို အလိုလိုဆတ်ကနဲ ဆွဲယူမိသွားတယ်။ လက်ကို နောက်ပြန် အလိမ်ချိုးခံထားရပြီး သံမံတလင်းပေါ် ဒူးထောက်လျှက် အချုပ်ခံထားရတဲ့ အဲ့ဒီကောင့် မျက်ခွက်ကို ဖြတ်ရိုက်ချလိုက်ဖို့ ပုလင်းကိုင်လက်က အလိုလို မြှောက်တက်သွားပြီ။
“ဖိုးသက်!!!!!!!”
ကျနော့်ရူပဗေဒဆရာမလေးရဲ့ ငယ်သံပါအောင် အော်လိုက်သံကြောင့် ကျနော့်လက်က လေထဲမှာတန့်သွားတယ်။ ဒေါသစိတ်ရယ်၊ အမူးစိတ်ရယ်ကြောင့် ကျနော့်လက်တွေက တဆတ်ဆတ် တုန်ခါပြီး သွေးဆာနေတာတော့ အမှန်ပဲဗျ။
“ဟေ့ကောင်! မင်းမှတ်ထား… ငါ့နာမည် ဖိုးသက်.. ဒေါ်ခင်ချိုမေ့ကို အသက်ပုံပေးပြီး ချစ်တဲ့ကောင်..။ မင်းခုနက သူ့ကို ဟိုတို့ဒီဆိတ်လုပ်တာမျိုး ထပ်လုပ်ရင် မင်းမေးရိုးကို ငါချိုးပစ်မယ်..။ ငါပြောတာကြားလား ဟေ့ကောင်…”
“ဖိုးသက်.. နင့်လက်ထဲက ပုလင်းကို အခုချလိုက်စမ်း ….”
ဂလောက်…ဂလောက်!!
ဟိုကောင့်ကို ချုပ်ထားရာက လွှတ်ပေးလိုက်သလို လက်ထဲက ဘိလပ်ရည်ပုလင်းကိုလည်း သံမံတလင်းပေါ် လွှတ်ချလိုက်တော့ မကွဲသွားပဲ ဂလောက်ဂလောက် မြည်ပြီး လှိမ့်သွားတယ်။ ဂမူးရှူးတိုးပုံစံနဲ့ ကိုထွန်းဆိုတဲ့ကောင် မတ်တပ်ထရပ်လာတာကို ကျနော် သတိနဲ့ ကြည့်နေဆဲမှာပဲ ဖြန်းကနဲ မြည်သံနဲ့အတူ ကျနော့် ဘယ်ဖက်ပါးပြင်တစ်ခုလုံး ပူထူသွားတယ်။ အံ့သြတကြီး လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ကျနော့်ချစ်သူဆရာမလေး ကျနော့်ကို ပါးလှမ်းရိုက်လိုက်တာမှန်း သိလိုက်ရတယ်။ ရင်ဘတ်ထဲမှာ ကျဉ်တက်သွားတဲ့ ဝေဒနာက ကြီးစိုးသွားပြီဗျာ။
အောက်နှုတ်ခမ်းကို ပြတ်ထွက်မတတ် ကိုက်ထားရင်း မီးဝင်းဝင်းတောက်နေတဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ကြည့်နေတဲ့ ကျနော့်ဆရာမလေး။ ကျနော့်ကို ရွှံရှာစက်ဆုတ်သွားပြီလို့တောင် ထင်မှတ်မှားရပြီ။
“သွား… သွား.. အခု ငါ့အိမ်ကနေထွက်သွား …။ နင့်မျက်နှာ တစ်သက်မမြင်ချင်ဘူး ..။ ကိုထွန်း နင်လည်းသွားတော့…။ နှစ်ယောက်စလုံး ငါ့ရှေ့က ထွက်သွား..။ ငါတော့ ရှက်လွန်းလို့ သေချင်လာပြီ အီးဟီးဟီး”
အဲ့ဒီလို ဗလုံးဗထွေးတွေ အော်ဟစ်ပြီး မျက်နှာကို လက်ဝါးနဲ့အုပ်ရင်း ဆရာမလေး မီးဖိုခန်းထဲက ပြေးထွက်သွားရှာတယ်။ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိတော့တဲ့ ကျနော် ရေအိုးစင်က ရေတစ်ခွက်ခပ်သောက်ရင်း ဟိုကောင့်ကို အကဲခတ်လိုက်တော့ ကုပ်ချောင်းချောင်းနဲ့ အသာလေး လစ်သွားတာ တွေ့လိုက်ရတယ်။ ပုဆိုးပြင်ဝတ်ရင်း မီးဖိုခန်းထဲက ထွက်လိုက်တော့ အပြင်မှာ မိုးအတော်ချုပ်နေတာကို သတိထားလိုက်မိတယ်။ ဒေါ်ခင်ချိုမေ့အိမ်မှာ ဘော်ဒါဆောင်နေတဲ့ ကျောင်းသူကောင်မလေးတွေက စူးစမ်းတဲ့အကြည့်တွေနဲ့ ဝိုင်းကြည့်နေကြတာကို မမြင်ဟန်ပြုလို့ စက်ဘီးကို ဒေါက်ဖြုတ်ပြီး ခြံအပြင်ဖက်ကို လစ်ထွက်ခဲ့တယ်။ သေချာတယ် ကျနော့်ချစ်သူ ကျနော့်ကို တော်တော်လေး မုန်းတီးသွားပြီနေမယ်ဗျာ။
……………………………………………
“ချီး! မင်းလည်း ဒီလောက် စာတွေပေတွေ ဖတ်ဖတ်ပြီးတော့ ဦးဏှောက်က ချေးစားတဲ့ဦးဏှောက် အဆင့်ကနေ တက်မလာပါလား”
….. ….. …..
“ပြဿနာတက်တဲ့အချိန်က မင်းမူးနေတာလေ.. ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် မင်းအမှားပဲ ဖိုးသက်”
“ဟိုကောင် လုပ်နေတဲ့ လုပ်ပေါက်က ကျနော့်ရည်းစားကို ပါးကိုင်နားကိုင်ဗျ ..။ ခင်ဗျားမှ မမြင်တာ ကိုရွှေဘကလည်း”
“ဟ! အဲ့ဒါ ဒီလိုလုပ်စရာမှမလိုတာ..။ မင်းမကျေနပ်ရင် အသာလေးလျှိုပြီး မှတ်ထားခဲ့ …။ ပြီးမှ အပြင်မှာ အဲ့ကောင်ကို ဂုတ်ဆွဲပြီး… နောက် မင်းဆရာမနားမကပ်ဖို့ ငါကိုယ်တိုင် လိုက်ရှင်းပေးလို့ မရဘူးလား”
“ဒါကတော့ ကျနော်လည်း ချက်ချင်းဆိုတော့ သွေးဆူမိတာလေ.. အဲ့လိုဘယ်တွေးမိမလဲဗျ”
“အေးလေ.. ဖြစ်ပြီးမှတော့ ငါမပြောချင်တော့ပါဘူး …။ အခု ခင်ချိုမေက အရှက်ကွဲရပြီ …။ နဂိုက မာနက ခပ်ကြီးကြီးရယ် ..။ မင်းဘယ်လို ပြန်ချော့မလဲ အခု”
“မချော့ပါဘူး.. ကျနော်သူ့ကို ဘယ်လောက်ချစ်လဲ သူသိသားပဲ..။ အိမ်ကိုနောက်နေ့သွားတာ ကျနော့်ကို စကားလည်းပြန်မပြောဘူး။ မျက်နှာချင်းလည်း မဆိုင်ဘူး…။ ကိစ္စမရှိဘူး နေပါစေ။ ပါးအချခံရတာ ကျနော်ဗျ..။ ဒါတောင် သူက မလျှော့ချင်ဘူး… ကျနော် ဂရုမစိုက်ဘူးဗျာ..”
ရပ်ကွက်ထိပ် ကြက်ခွပ်ပင်ကြီးတွေ အောက်က မီးကင်းတဲအမိုးအောက်က ကွပ်ပျစ်ပေါ် ပက်လက်လှန်လှဲရင်း ဆေးပေါ့လိပ်ကိုယ်စီဖွာလို့ ဟိုတနေ့က ဖြစ်တဲ့အကြောင်း ကိုရွှေဘကို တိုင်ပင်နေမိတော့ အဲ့ဒီလို အပြစ်တင်ခံ အဟောက်ခံလိုက်ရတယ်။ မိုးကုန်ခါနီး ညဆိုတော့ ခြေခင်းလက်ခင်းသာစပြုလာလို့ မီးကင်းတဲမှာ ထုံးစံအတိုင်း စကားဝိုင်းဖွဲ့ကြရင်း ကျနော့်ပြဿနာဆီ ရောက်သွားကြတာပေါ့။ ချာတိတ် ၃-၄ ကောင်ရယ်၊ ကျနော်ရယ်၊ ကိုရွှေဘရယ်အပြင် ထူးထူးခြားခြား ဦးရဲထောင် (မောင်မောင်ရဲ) ခေါ် ဘကြီးထောင်ပါ မီးကင်းတဲက ကျနော်တို့ စကားဝိုင်းဘေးမှာ ကွမ်းတမြုံ့မြုံ့လုပ်ရင်း လာဝင်ထိုင်နေတာဗျ။ အဲ့ဒီဘိုးတော်ကြီးက ကျနော့်အသည်းကွဲဇာတ်လမ်းကို ပြီတီတီမျက်နှာပေးနဲ့ ဝင်နားထောင်ရင်း ကွမ်းသွေးတစ်ပျစ် ထွေးထုတ်လိုက်ရင်း စကားဝင်ရောလာတယ်။
“မထူးပါဘူး ငါ့တူဖိုးသက်ရာ …။ နင့်ရည်းစား ဆရာမလေးကို ချော့မရရင်လည်း လူရှင်းတဲ့အချိန် ချောင်းပြီး အတင်း တစ်ချီလောက် ဝင်ဆွဲပစ်လိုက်ပါလား ဟီးဟီး။ အဆင်ပြန်ပြေချင် ပြေသွားမှာပေါ့”
“အာ! ဘကြီးထောင်က တစ်မျိုး …။ ခင်များ ကုန်စိမ်းသမလေးတွေက မုန့်ဖိုးရတော့ အဲ့လိုအလုပ်ခံချင်ခံမယ်… ဟိုဟာက ဆရာမဗျ..။ ပြီးတော့ ကျနော့်ထက်ကြီးတယ်..။ မဟုတ်တရုတ်တွေ လာပြောနေတယ် …။ ကျနော် ဂျေးအောင်းသွားအောင် လာ “မ” နေပြန်ပီ”
“ဟီးဟီး! ငါက ငါ့တူလေး အသည်းကွဲနေတာ သနားလို့ပါကွာ …။ ဒါမှမဟုတ် ဒူးထောက်ပြီး တောင်းပန်သလို သွားလုပ်ချေ..။ လစ်ပြီဆိုမှ ထမီ ဆွဲချွတ်ပြီး ဘာဂျာဆွဲမှုတ်ပစ် ..။ ချက်ချင်း စိတ်ဆိုးမပြေရင် ငါ့ပါးလာချ”
“ရည်းစားကိုပြန်ချော့တာ ဘာဂျာမှုတ်ပြီးချော့ရတယ်တဲ့ … မဟုတ်ကဟုတ်ကတွေ”
“ငါတော့ ငါ့ကျောင်းအစ်မကြီး မသေခင်က ငါနဲ့ နောင်ဂျိန်ချပြီး စိတ်ကောက်တိုင်း ဒီနည်းပဲသုံးတယ်မောင် …။ ရေလည်အဆင်ပြေတာ..။ နောက်ပိုင်း ကျောင်းအစ်မကြီးက အမှုတ်ခံချင်ပြီဆို ငါ့ရန်ရှာတော့တာဟေ့ ခွိခွိ”
အဆီပြန်နေတဲ့ ပြုံးဖြီးဖြီး မျက်ခွက်ကြီးနဲ့ ပေါက်ကရတွေ လျှောက်ပြောနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းမွှေးကော့ကော့နဲ့ ဘကြီးထောင်ကို ဘေးနားက ချာတိတ်တွေက ဂျာကြီးထောင်.. ဂျာကြီးထောင်လို့ ဝိုင်းသြဘာပေးကြတော့ တဝါးဝါးနဲ့ ပွဲကျကုန်ပြန်တယ်။ ကိုရွှေဘကတော့ ဘကြီးထောင်ကို စပ်မြင်ကပ်တဲ့ အကြည့်နဲ့ကြည့်ရင်း မနိုင်ဘူးဆိုတဲ့ အပြုံးနဲ့ ပြုံးပြနေတယ်။ ဘကြီးထောင်က ကွမ်းသွေးတစ်ပျစ်လောက် လှမ်းထွေးရင်း ဆက်ပြောတယ်..
“ဒါထက် နင့်ဆရာမလေးကို နင်နောက်ပေါက် ဖွင့်ဖူးလား ဖိုးသက်”
“ဟာ! ယုတ်ယုတ်ပတ်ပတ်တွေဗျာ … အော့အော့ကြီး ကျနော်မလုပ်ချင်ပါဘူး”
“အေး.. ဒါကြောင့် နင်တို့လူငယ်တွေ ခက်တာပေါ့ …။ နောက်ပေါက်ဆိုတာ လုပ်တတ်ရင် သိပ်ကောင်းတာနော့် ..။ နောက်ပေါက်အဖွင့်ခံထားရတဲ့ ဆော်တွေက ဘယ်တော့မှ စိတ်မကောက်တော့ပဲ ကိုယ်မှကိုယ်ဖြစ်သွားတာ ငါ့ကိုယ်တွေ့ ဟီးဟီး”
“အဲ့ဒါတော့ နည်းနည်းမှန်တယ်ဟ ဟီးဟီး” (ကိုရွှေဘရဲ့ စကားသံ)
“တွေ့လား နင့်ဆရာရွှေဘတောင် ထောက်ခံတယ်..။ စမ်းကြည့်စမ်းပါ ဖိုးသက်ရာ…။ ငါက မဟုတ်ပဲ မပြောပါဘူး …။ အုန်းဆီလေးဘာလေးသုံးပြီး ဖြေးဖြေးချင်းလုပ်ကြည့်။ ဖင်အဆော်ခံထားဖူးတဲ့နောက် ကိုယ့်ကိုတန်းတန်းစွဲဆိုတာ ဘကြီးအသိဆုံး ဟဲဟဲ”
“တော်ပြီဗျာ! ရည်းစားနဲ့ကွဲသလိုဖြစ်လို့ စိတ်ညစ်နေပါတယ်ဆို ခင်ဗျားတို့ မဟုတ်တရုတ်တွေ နားထောင်ရတာ အော့နှလုံးနာလိုက်တာ.. အိမ်ပြန်တော့မယ်..။ ကိုရွှေဘ နက်ဖြန် မြို့သစ်ဖက်မှာ ဖဲဝိုင်းချိန်းပွဲရှိတယ်တဲ့။ အဲ့ဒါသွားချမယ် လာခေါ် ဒါပဲ”
ဘကြီးထောင်ရဲ့ နောက်ပေါက်ဇာတ်လမ်းစုံတွေ လာတော့မယ်ဆိုတာ သိလို့ ချက်ချင်းထပြီး အိမ်ပြန်လာခဲ့လိုက်တယ်။ မီးကင်းတဲ ကွပ်ပျစ်ပေါ်မှာတော့ ဘကြီးထောင်ရဲ့ လိင်ဇာတ်လမ်းစုံကို ရင်တဖိုဖိုနဲ့ ကိုရွှေဘအပါအဝင် ချာတိတ်တွေတစ်အုပ်ကြီး စိတ်ဝင်တစား နားထောင်နေကြတုန်းပဲ။
ကျနော်တို့မြို့နဲ့ မိုင်၂၀ လောက်ဝေးတဲ့ မြစ်ကမ်းနံဘေးမှာ သက်ကယ်မိုး ဗလာတဲကလေးတွေ ၃-၄ လုံးထိုးထားတာ တွေ့ရတယ်။ မနက်စောစော ထ၊ ဗိုက်ဖြည့်ပြီးတာနဲ့ စက်ဘီးတစ်စီးနဲ့ ကိုရွှေဘနဲ့ကျနော် အင်္ဂလိပ်ခေတ်က ဖောက်သွားခဲ့တဲ့ လမ်းအတိုင်း စက်ဘီးတစ်စီး နှစ်ယောက်တက်စီးပြီး ထွက်လာခဲ့တာ နေတအားမမြင့်ခင် ရောက်လာကြတာလေ။ ဒီနေရာအထိအောင် ကမြင်းကြောထပြီး လာခဲ့ရခြင်းအကြောင်းရင်းက ဖဲဝိုင်းချိန်းဝိုင်းတွေ အကြီးအကျယ် ဖြစ်နေတာကြားလို့ဗျ။ ကျောက်တုံးတွေကြားထဲ ရေစီးသံတဝေါဝေါမြည်နေတဲ့ ရှမ်းနဲ့ကချင်နယ်စပ်က ဟော့ဒီမြစ်နံဘေးမှာ ရွာနီးချုံစပ်က နာမည်ကျော်ဖဲသမားတွေ အကုန်စုပြုံပြီး သူသေကိုယ်သေ ပိုက်ဆံထုပ်တွေနဲ့ ဆော်နေကြတယ်ကြားလို့ အချိန်မှီ ရောက်လာတာပေါ့။
ဟိုဖက်တောင်နဲ့ ဒီဖက်တောင်ကို ဆက်ထားတဲ့ ကြိုးတံတားအကြီးကြီး အောက်တည့်တည့် မြစ်ကမ်းနားမှာ တဲလေးတွေထိုးလို့ ဝိုင်းအကြီးအကျယ် ဖြစ်နေတယ်။ ရဲတွေဘာတွေလား… အင်း! ခင်ဗျားတို့ နားလည်အောင်ပြောရရင် ဒီနယ်မြေက အစိုးရကော သူပုန်ကော အရမ်းကရော ဝင်မလာရဲတဲ့ နယ်မြေဆိုတော့ လွတ်လွတ်လပ်လပ်ကြီးကိုးဗျ။ အရင်ခေတ်က ဗကပနဲ့ တိုင်းရင်းသားသူပုန်တွေ မကွဲခင် သူတို့ကြီးစိုးတဲ့ နယ်မြေပဲ။
နောက်ပိုင်း အချင်းချင်း အကွဲအပြဲတွေဖြစ်တော့ ဒီနယ်မြေက ၃ ဖွဲ့စလုံး မသိမ်းနိုင်တော့ပဲ ကြားခံနယ်သက်သက်လို ဖြစ်သွားတာမျိုးပေါ့။ အတော်အန္တရာယ်များတဲ့ နေရာပါ။ သို့သော် အတော်လည်း လွတ်လပ်တယ်လို့ ပြောရမယ်လေ။ အခုလည်းကြည့် ဖဲဝိုင်းလာတဲ့လူတွေ အကုန်လုံး ကျောမှာ ဓားရှည်တွေ လွယ်ထားကြတယ်။ အနက်ရောင်နယ်မြေဆိုတော့ ကိုယ့်အသက် ကိုယ်ကာကွယ်ဖို့ လိုမယ်လေ။
ကိုရွှေဘနဲ့ ကျနော့်ပုံစံကိုလည်း ကြည့်ဦး …။ အောက်က ကွန်မင်ဒိုပျောက်ကြား ဘောင်းဘီရှည်၊ကင်းဘတ်ဖိနပ်ကိုယ်စီ၊ အပေါ်က ဖရီးဂျက်ကက်စစ်စိမ်းရောင် ကိုယ်စီနဲ့။ မသိရင် ရှမ်းသူပုန်တွေလိုလို ဘာလိုလို။ ဒီကြားထဲ ကိုရွှေဘက နေကာမျက်မှန် အမဲရောင်ကြီးတပ်လို့ မသိရင် နျူးယော့ခ်မြေအောက်လောကက နာမည်ကြီးမာဖီးယားဂိုဏ်းချုပ် မေယာလန်းစကီးလ် ကြနေတာပဲ အဟီး။ သူက မေယာလန်းစကီးလ် ဆိုတော့လည်း ကျနော်က လပ်ကီးလူစီယာနို ပေါ့ဗျာ။ ဖဲသမားတွေက ကုန်းအမြင့်ကြီးဆီက ဆင်းချလာတဲ့ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ကို အသာအယာ အကဲခတ်နေကြသေးတယ်။ အနားရောက်မှ ၄ မြို့နယ် အိပ်ဖန်စောင့်ညီနောင်ဆိုပြီး အသိအမှတ်ပြုတဲ့အနေနဲ့ အားလုံးက မေးဆတ်ပြပြီး သူတို့ဖဲဝိုင်းကို ဆက်ဆော့နေကြတယ်။ ဖဲဝိုင်းတွေက စုစုပေါင်း ၇-၈ ဝိုင်းလောက် ဖြစ်နေတာဗျ။
ကျနော့်ကျောပေါ်က လွယ်လာတဲ့ စစ်ကျောပိုးအိတ်ကို ဖြေလိုက်ပြီး ယူလာတဲ့ ပိုက်ဆံ ၈ သောင်းထဲက တစ်ဝက်ကို ကိုရွှေဘလက်ထဲ လွှဲပေးလိုက်တယ်။ တစ်ယောက်တစ်ဝက် လူခွဲပြီး ကြိုက်တဲ့ဝိုင်း ဝင်ဆော့ကြမယ်ပေါ့။ တစ်ချို့ဝိုင်းတွေ ဝင်အကဲခတ်ကြည့်လိုက်တော့ ပိုက်ဆံတွေကတော့ ဖွေးဖွေးလှုပ်နေပေမယ့် ရိုက်နေတာက ဘူကြီးဖြစ်နေတယ်။ ဂဏန်းပေါင်းတဲ့ကလေး ကစားနည်းတွေ ကျနော်မကြိုက်ဘူးဗျ။ ရိုက်နေတဲ့လူတွေကလည်း တောသူဌေးရုပ်တွေနဲ့မို့ စိတ်မဝင်စားပဲ ဟိုဟိုဒီဒီ လျှောက်ကြည့်နေလိုက်မိတယ်။ ပိုက်ကျူး(ဖိုက်ကျိုး) ဝိုင်းနှစ်ဝိုင်းတော့ တွေ့ပေမယ့် တစ်ဝိုင်းကို လူလေးယောက်စီပဲမို့ ဝင်ရိုက်ဖို့ မအားသေးဘူးဆိုတာနဲ့ ထပ်ရှာရပြန်တယ်။ နောက်ဆုံး တစ်ချပ်မှောက်(ရှိုး) ရိုက်နေတဲ့ ဝိုင်းတစ်ခုမှာ တစ်ယောက်လွှတ်နေတာနဲ့ ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။
“ဘယ်လောက်ကုတ်လဲဗျ”
“၁၀၀၀! ဒါပေမယ့် မင်းအခုဝင်ချင်ရင် ၅၀၀၀ ချရိုက်မှရတော့မယ်။ အရှိန်တက်နေပြီ ကောင်လေး”
“အိုကေလေ ချတာပေါ့”
ကျောပိုးအိတ်ထဲက ကိုးဆယ်တန်တစ်အုပ်ကို ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ဝါးကွပ်ပျစ်လေးပေါ် တက်ထိုင်ရင်း တင်ပလင်ခွေထိုင်ပြီး နေရာယူလိုက်တယ်။ အသာလေး အကဲခတ်လိုက်တော့ တစ်ဖက်မြို့နယ်က သစ်တောဝန်ထောက် ဘိုးတော်ရယ်၊ မုတ်ဆိတ်မွှေးရှည်ရှည်နဲ့ တရုတ်အဖိုးကြီး တစ်ယောက်ရယ်၊ အသားမဲမဲအောက်သား (ဗမာပြည်သား) မျက်နှာစိမ်း နှစ်ယောက်ရယ်ဗျ။ ဖဲကစားတဲ့နည်းအမျိုးမျိုးထဲက အခုရိုက်မယ့် တစ်ချပ်မှောက်ကစားနည်းက ကျနော့်ဖေးဘရိတ်။ ကံသက်သက်မဟုတ်ပဲ ဉာဏ်ကစားရတာ။ တဖက်လူ ကိုယ့်ကိုလိမ်မလိမ် ကိုယ်နှုတ်အမူအရာကြည့်ပြီး ခန့်မှန်းယူရတာ..။ ရှင်းရှင်းပြောရရင်တော့ ဆိုက်ကိုတွေ အများကြီးပါတဲ့ ဖဲကစားနည်းပေါ့။
မျက်နှာစိမ်း ၂ ယောက်ကို ကျနော် သတိထားမှရမယ် ဆိုတာကိုတော့ စိတ်ထဲမှာ အလိုလိုသိလိုက်တယ်။ နယ်လှည့်ဖဲသမား နယ်ကျော်လာတဲ့ ကောင်တွေက “အလုပ်သမား” (ဖဲဝိဇ္ဇာ) တွေက ခပ်များများရယ်။ လေတဖြူးဖြူးတိုက်နေတဲ့ မြစ်ပြင်ဘေးမှာ မွန်ထရီ စီးကရက်တွေ တစ်ဖွာဖွာလုပ်ရင်း ဝါးကွပ်ပျစ်ပေါ် ဖဲရိုက်ရတဲ့ အရသာက အတော်ဇိမ်ရှိတာ။ တခြားဝိုင်းတွေက တဟေးဟေး တဟားဟား ဆူညံနေသလောက် ကျနော်တို့ဝိုင်းကတော့ တိတ်ဆိတ်နေတာပဲဗျ။ ကျနော်ကတော့ ဒီတစ်ခေါက် ဖဲရိုက်ရတာ အရင်အခေါက်တွေထက် ပိုပြီး စိတ်တက်ကြွနေတယ်။
ခင်ဗျားတို့ ထင်သလိုပါပဲ။ ကျနော့်ဂျက်ကင်အိတ်ထောင်ထဲမှာ ဟို သစ်သားရုပ်ထုလေး ပါလာတာပေါ့။ အဲ့ဒီအတွက် ကျနော် ရှူံးကိုမရှူံးဘူးဆိုတာ သေချာတယ်။ လူနီကြီးက ကျနော့်ဖက်မှာပဲ။ ဘယ်သူ့ကို ကြောက်ရဦးမှာလဲပေါ့။ စစချင်းကတော့ တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ် ပုံမှန်လေး ရိုက်နေကြပေမယ့် နည်းနည်းဝိုင်းအရှိန်တက်လာတော့ ကျနော့်ဗီဇက ပြပြလာတယ်။
ဥပမာ.. တစ်ယောက်ချင်းတွေ့လို့ ကျနော်က ပိုက်ဆံအများကြီးနဲ့ ဟောက်ခေါ်ခေါ်လိုက်တယ်..။ အဲ့ဒီမှာ တစ်ဖက်လူက ကျနော့်အမြင်ဖဲကို ကြည့်ပြီး သူ့ထက်သာလောက်တယ်ထင်ပြီး မလိုက်တော့ဘူးလို့ ရှောင်ပြေးသွားရင် ကျနော်က မှောက်ထားတဲ့အောက်ဖဲကို လှန်ပြပြီး.. ဟာ.. ကျနော့်အောက်ဖဲက A ပါလား အပေါ်ဖဲလေးချပ်က 9,J,Q,K ဆိုတော့ A,9,J,Q,K ဖဲအပျက်ကြီးပဲ … ခင်ဗျာ့ဖဲက J,J,Q,Q,10 ဆိုတော့ တူးပဲ ၂ ပူးလေ… ဘာဖြစ်လို့ ထွက်ပြေးတာတုန်း.. ကျနော်အလကား လိမ်စားသလို မဖြစ်ဘူးလားဗျာ.. အားနာလိုက်တာ ဘာညာဆိုပြီး ရိသဲ့သဲ့တွေ စပြောတော့တာကိုး။
ကျနော်အဲ့လို စိတ်ဓာတ်စစ်ဆင်ရေးလုပ်လေလေ တစ်ဖက်လူက ဒေါသထွက်ပြီး အယောင်ယောင် အမှားမှားတွေ လုပ်လေလေ ဖြစ်လာတယ်။ နောက်တစ်ကြိမ် လိမ်မယ်ထင်ပြီး လိုက်လာပြန်တော့လည်း ကျနော့်ဖဲက အမှန်အကန်ဖြစ်နေပြီး အလှည့်တိုင်း ဘယ်လိမ်မှာတုန်းဗျ.. မိုက်လိုက်တဲ့လူပဲ ဆိုပြီး ပိုက်ဆံတွေ ဆွဲစားလိုက်ပြန်တယ်။ အဲ့ဒီမှာ ဝိုင်းက တော်တော်ကြမ်းသလို.. ဆူဆူပူပူတွေပါ ဖြစ်စပြုလာပြီ။ နံဘေးမှာချထားတဲ့ လွယ်အိတ်တွေထဲက နေ ပိုက်ဆံအကပ်လိုက်တွေ တဖုံးဖုံး ဝါးကြမ်းခင်းပေါ် ပစ်တင်ပြီး အထုပ်လိုက်ဆော်ကြတော့ ဖဲဝိုင်းထဲမှာ ငွေစက္ကူတွေ ဖွေးဖွေးလှုပ်နေတာပဲ။
ကျနော့် ပိုက်ဆံအပုံကလည်း တော်တော်လေးများလာသလို တစ်နာရီချင်းရိုက်တဲ့ ဆက်ရှင်တွေကို ၂ နာရီစီပြောင်းပြီး ဆက်ဆော့ကြတာ ညနေတောင်စောင်းစပြုလာတယ်။ တရုတ်အဖိုးကြီးကတော့ ပါသမျှပြောင်ပြီဆိုပြီး ဘေးထွက်ထိုင်နေတယ်။ မြစ်ဘေးမှာ ဝက်တစ်ကောင်ပေါ်ပြီး ချက်ပြုတ်ထားတဲ့ဆီက ဝက်ကလီစာချက်နဲ့ နံကင်တချို့ .. လာပို့ထားတော့ ဂါလံပုံးနဲ့ ထောင်ထားပေးတဲ့ ရှမ်းမီးတောက်အရက်တွေနဲ့ အားလုံးသောက်စားနေကြတယ်။ ကျနော်ကတော့ ဖဲရိုက်နေရင် အရက်သောက်လေ့သောက်ထ မရှိတဲ့အတွက် အမြည်းလေး နည်းနည်းယူစားပြီး စီးကရက်ပဲ ဖွာနေလိုက်တယ်။
သစ်တောဝန်ထောက်ကြီးက တော်တော်ထိနေပေမယ့် ဟိုလူစိမ်းနှစ်ယောက်က သိပ်မရှူံးသလို ပုံမှန်လေးပဲ ဆက်ကစားနေကြတယ်ဗျ။ ကျန်တဲ့လူတွေလို သိပ်ပြီး ပျာယာခတ်မနေဘူး။ ကျနော်လည်း သူတို့နှစ်ယောက်ကိုပဲ သတိထားနေရတယ်။ တချက်တချက် ဇွတ်ပြီး ဖိန့်ရမှာကို နည်းနည်းလန့်လာတယ်။ သူတို့အချင်းချင်း အချက်ပြပြီး ပင်းရိုက်မလားဆိုတဲ့ အတွေးက ဖိစီးလာလို့ မျက်လုံးဒေါက်ထောက်ပြီး အသာအကဲခတ်နေရတယ်။
“ဖိုးသက်ရေ! အခြေအနေဘယ်လိုလဲ.. ငါတော့ တော်ခဲ့ပြီ.. ပြန်မယ်လေဟ မိုးချုပ်တော့မယ်”
“ဒီဆက်ရှင်ပြည့်ရင် ပြန်တာပေါ့ဗျာ.. အခြေအနေကတော့ ဒီအပုံကိုကြည့်လေ”
“ဟ! မနည်းပါလား”
ကျနော့်ဘေးနား ကိုရွှေဘက ဝင်ထိုင်လိုက်ရင်း ကျနော်တို့ ကျောပိုးအိတ်ထဲ ပိုက်ဆံတွေ ထည့်နေတယ်။ သူလည်း နိုင်လာပုံပေါ်တယ်ဗျ။ သူဘယ်လောက် နိုင်လာသလဲတော့ မသိဘူး ကျနော့်အပုံထဲက ပိုက်ဆံကတော့ သိန်းချီနေပြီဆိုတာ သေချာတယ်။
“ကဲ! အချိန်စေ့ပြီ နောက်ဆုံးဝမ်နင် ၃ လက် ရိုက်ကြမယ်”
ကျနော့်စကားသံအဆုံးမှာ ကျန်တဲ့လူတွေ အကုန်လုံး ပိုက်ဆံတွေထပ်ထုပ်ပြီး သူတို့အပုံထဲ ထပ်ဖြည့်ကြတယ်။ နောက်ဆုံး ၃ လက်မို့ သူပြုတ်ကိုယ်ပြုတ် ဆော်ဖို့ပြင်ကြပြီ။ အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ ကိုရွှေဘက ကျနော့်ကို အသာလေး လက်ကုတ်လာတယ်။ အဓိပ္ပါယ်က တော်ပြီ မလုပ်နဲ့တော့လို့ ပြောချင်တာ။ တစ်ချပ်မှောက်ဖဲက တစ်ချိန်လုံး ဘယ်လောက်နိုင်ခဲ့နိုင်ခဲ့ ဝိုင်းသိမ်းခါနီး တစ်ချက်မှားလိုက်ရင် အပုံလိုက်ကြီးလည်း ပြုတ်သွားနိုင်တာကိုး။ ဒါကြောင့် ကျနော့်ကို လျှော့လိုက်ဖို့ ပြောနေတာ။ ဆိုလိုတာက တစ်ဖက်လူ ဘယ်လောက်ခေါ်ခေါ် မလိုက်ဘူးဆိုပြီး ပြေးခိုင်းတာ။ ဥပေဒအရ ဖဲမကောင်းလို့ မလိုက်ဘူးဆိုလည်း နေလို့ရနေတာကိုးဗျ။
ပထမတစ်လက် ဖဲစဝေကတည်းက တဝုံးဝုံးနဲ့ ပိုက်ဆံတွေ အလယ်ပုံကို ပစ်သွင်းပြီး ခေါ်ကြတယ်။ ကျနော်မလိုက်ဘူး။ ရူးချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ပြေးလိုက်တယ်။ အဲ့ဒါကို ဟိုလူစိမ်းနှစ်ယောက်ထဲက တစ်ကောင်က မဲ့သလိုလို လုပ်ပြတယ်။ ဇ မရှိတဲ့ စကြောက်ပေါ့။ အဲ့ဒီမှာ ဗီဇကပြလာတယ်။ ဒုတိယအလှည့် ဖဲဝေလိုက်တော့ ကျနော့်အပေါ်ဖဲက စပိတ် A။ မှောက်ထားတဲ့ အောက်ဖဲကို လှန်မကြည့်ရသေးပဲ ပိုက်ဆံတစ်သောင်းအုပ် အလယ်ကို ပစ်သွင်းလိုက်တယ်။
“ဇ ရှိရင် လိုက်ကြည့်လိုက် တစ်သောင်း!”
တစ်သောင်းစီ အားလုံးပစ်ထည့်လိုက်ကြတယ်။ တတိယဖဲတစ်ချပ်စီ ထပ်ဝေတယ်။ ကျနော့်မျက်နှာချင်းဆိုင်ကကောင် အမြင်မှာ J,J ဖြစ်သွားပြီ။ ဝန်ထောက်ကြီးက 9,9။ နောက်တစ်ယောက်က Q,9။
“၅ သောင်းခေါ်တယ်ကွာ”
“လိုက်တယ်.. လိုက်တယ်.. ချတယ်.. ဖုန်း.. ဖုန်း… ဖုန်း”
J ပူးထားတဲ့ကောင်က ၅ သောင်းဆိုတာကို ကျနော်အပါအဝင် အားလုံးက ပိုက်ဆံအုပ်တွေ ပစ်ထည့်လိုက်ကြတယ်။ စတ္ထုထဖဲချပ် ဆက်ဝေကြပြန်တယ်။ ကျနော်အခုထိ မှောက်ထားတဲ့ဖဲချပ်ကို မကြည့်ရသေးဘူး။ အပေါ်မှာ လှန်ထားတာက A,Q,10။ ခုနက J,J ဖြစ်နေတဲ့ကောင်ဆီ 9 တက်သွားလို့ တစ်ချက်ပြုံးလိုက်တယ်။ ဝန်ထောက်ဘိုးတော်က 9,9,10။ ကျန်တဲ့ တစ်ယောက်က Q,9,10။
“တစ်သိန်း!!”
ကျနော့်မှောက်ဖဲကို ကျနော်လုံး၀ ပွတ်မကြည့်သေးတာ သူတို့မြင်ထားတော့ တစ်သိန်းဆိုပြီး ပစ်ထည့်လိုက်တာကို နားမလည်နိုင်တဲ့ အကြည့်တွေနဲ့ ကြည့်နေကြတယ်။ ဝန်ထောက်နဲ့ ဟိုတစ်ကောင်ကတော့ မလိုက်တော့ဘူး ပြေးတယ်ဆိုပြီး ရပ်သွားတယ်။
J,J,9 ကျထားတဲ့ လူစိမ်းက စီးကရက်တစ်လိပ် မီးငြှိသလိုလုပ်ရင်း သူ့ပိုက်ဆံအပုံကို ကိုင်လိုက်၊ သူ့အောက်ဖဲ မှောက်ထားတာကို ကြည့်လိုက်လုပ်နေတယ်။ ပြီးမှ ဆတ်ကနဲ ပိုက်ဆံတစ်သိန်းအုပ်ကို ပစ်ထည့်လာတယ်။ လိုက်တယ်ပေါ့လေ။ ပဉ္စမမြှောက်ဖဲချပ်ကို ဆက်ဝေလိုက်ကြတယ်။ တစ်ယောက်ချင်း ရင်ဆိုင်ရပြီ။
“ဟာ! ဟင်! ဟယ်!”
တခြားဝိုင်းတွေဆီ လူတွေလည်း ဝိုင်းသိမ်းသွားပြီး ကျနော်တို့အနားမှာ လာရပ်ကြည့်နေကြတာမို့ အော်ဟစ်သံတွေ ဆူညံသွားတယ်။ ဟိုကောင့်ဖဲက အမြင်မှာ ထရွိုင် ဖြစ်သွားပြီကိုး။ J,J,9,J နဲ့ အောက်ကမှောက်ဖဲ။ ကျနော့်ဟာက အမြင်မှာ A,Q,10,K။
ပွဲက အတော်လှနေပြီ။ လုံးဝမကြည့်ရသေးတဲ့ အောက်ဖဲကို ကျနော် အသာအယာ ပွတ်ကြည့်ဖို့ပြင်တယ်။ မပွတ်ခင် ဂျာကင်အိတ်ကပ်ထဲက သစ်သားရုပ်ထုလေးကို အသာအယာ လက်နဲ့ဖွဖွလေး ပွတ်လိုက်သေးတယ်။ စိတ်ကိုလျှော့ချထားရင်း ကျနော့်အောက်ဖဲကို အသာလေး ပွတ်ကြည့်လိုက်တော့ J ဖြစ်နေတယ်။ အပေါ်က ဖဲတွေနဲ့ပေါင်းလိုက်ရင် A,K,Q,J,10 စီနီယာ။ သူ့ဖဲ J ၃ လုံး ထရွိုင်ထက်သာတယ်။ ဒါပေမယ့် သူ့အောက်ဖဲရှိသေးတယ်။ သူ့အောက်ဖဲက 9 ဖြစ်နေရင် J,J,J,9,9 ဟောက်စ်။ အဲ့လိုဖြစ်နေရင် ကျနော်ရှူံးမယ်။
ဒါပေမယ့် ထွက်ပြေးသွားတဲ့ ဟိုလူနှစ်ယောက်ဆီမှာ 9 သုံးချပ်ပါသွားပြီ.. သူ့ဆီက 9 တစ်ချပ် ပေါင်းလိုက်ရင် 9 လေးချပ်ကုန်ပြီ။ ဖဲတစ်ထုပ်မှာ ဂဏန်းတစ်ခုကို ၄ ချပ်စီပဲ ပါတာမလား။ ဒါဆိုသူ့အောက်က 9 မဟုတ်တော့ဘူး။ သူ့အောက်ဖဲ J ဆိုရင်တော့ J,J,J,J,9 ၄ ခု တက်ထရာဖြစ်ပြီး ကျနော့်ကိုနိုင်မယ်။
ဒါပေမယ့် နောက်ဆုံးကျန်တဲ့ J က ကျနော့်မှောက်ဖဲဖြစ်နေပြီ။ ဒီထက်ပီတာ ဘာရှိဦးမလဲဗျာ။ ဒါပေမယ့် လောလောဆယ် လူတွေအမြင်မှာ သူ့ဖဲက အမြင်သာနေတယ်။ ကျနော် မထီတရီပြုံးပြီး ခွိကနဲ တစ်ချက်ရယ်လိုက်မိသေးတယ်။
“ဖြောင်း! ရှိုးးး အပုံပြောင်းးး”
တစ်ဖက်လူက ရှိတဲ့ပိုက်ဆံတွေ အကုန်လုံးကို လက်ဖဝါးနဲ့ ပုတ်လိုက်ရင်း ခေါ်လိုက်ပြီ။ အလယ်ပုံက ပိုက်ဆံတွေအပါအဝင် သူကောကိုယ်ကော ရှိတာ အကုန်ရိုက်မယ်တဲ့။ သနားစရာသတ္တဝါပေပဲ ဟာဟ။ ကျနော့်အောက်က ဘာဖဲမှောက်ထားမှန်း မသိပဲ ဇွတ်စိမ်ခေါ်တော့တာကိုးကွယ်။ ကျနော် ဘာမှပြန်မပြောသေးပဲ အလယ်ပုံထဲက ပိုက်ဆံတွေကို အစီအရီလေးဖြစ်အောင် ထပ်နေမိသေးတယ်။ ပြီးမှ ပြုံးစိစိကြည့်ရင်း..
“လိုက်တယ်ဗျာ! အပုံတိုက်”
“အေးး လိုက်ရင် …ငါစားတယ် အကုန်”
“အမယ်.. ဘာကိစ္စ စားမှာလဲ။ ခင်ဗျာ့အောက်ဖဲက ဘာမှမကျန်တော့တာလေ”
“ဟော့ဒီမှာ… ဒါနဲ့စားတာကွာာာ”
ပိုက်ဆံအပုံကို သိမ်းယူဖို့ပြင်နေတဲ့ အဲ့ဒီလူက မှောက်ထားတဲ့ သူ့ဖဲကို လှန်ပြ လိုက်တော့ J။ J,J,J,J,9 J ၄လုံး တက်ထရာ။
ဖဲတစ်ထုပ်မှာ J က ၄ ချပ်ပဲရှိတာ။ အခု ကျနော့်အောက်ဖဲတစ်ချပ်နဲ့ဆို ၅ ချပ် ဖြစ်နေပါပေါ့လား။ သဘောပေါက်သွားတဲ့ကျနော် အောက်ဖဲကို ချက်ချင်းလှန်ပြလိုက်တယ်။ ကျနော့်ဖဲက A,K,Q,J,10 စီနီယာ။
“ကျနော့်အောက်ကလည်း J ပဲဗျ.. J ၅ ချပ် ဖြစ်နေတယ်.. ကဲ ရော့ရော့”
ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကျနော့်ခြေသလုံးမှာ သားရည်ကြိုးနဲ့စည်းပြီး ဖွက်ယူလာတဲ့ ဆင်စွယ်ရိုးတပ် မောင်းချဓားနဲ့ ပိုက်ဆံအပုံကို လှမ်းယူဟန်ပြင်နေတဲ့ အဲ့ဒီလူရဲ့လက်ကို လှမ်းတွက်လိုက်တယ်။ လက်ကို ဓားနဲ့အခွဲခံလိုက်ရလို့ နောက်ပြန်ဆုတ်သွားတာနဲ့ တစ်ပြိုင်နက် ကျနော် နောက်ပြန်လှဲအိပ်ပြီး သူ့ မျက်ခွက်ကို တည့်တည့် ဆောင့်ကန်ချလိုက်တော့ အင့်ကနဲ ကွပ်ပျစ်ပေါ်ကနေ ပြုတ်ကျသွားတယ်။ ကျနော့်လှုပ်ရှားမှုတွေက ဆက်တိုက်ဆိုသလို ဖြစ်နေချိန်မှာပဲ ဘေးက ကိုရွှေဘက ပိုက်ဆံအထပ်လိုက်ကို လုယူပြီး ကျောပိုးအိတ်ထဲ ထည့်ပြီးသွားပြီ။
ရုတ်ရုတ်သဲသဲ ဖြစ်ကုန်တဲ့ အခြေအနေမှာ အသားမဲမဲနောက်တစ်ကောင်ကို ကိုရွှေဘ အရက်ပုလင်းနဲ့ ရိုက်ချလိုက်တာ မြင်လိုက်ရတယ်။ ကျနော်က ဝါးကြမ်းခင်းပေါ်ကနေ မြေကြီးပေါ် နောက်ပြန်လိမ့်ချလိုက်ပြီ။ နေဝင်ရီတယောမှာ လူရိပ်တွေ ရှုပ်ထွေးသွားသလို
ဖုံး..ဒိုင်း..ခွပ်.. ကျား..အား
အသံတွေ ဆူညံကုန်တယ်။ ဟိုကောင်တွေက အုပ်စု တော်တော် တောင့်တယ်ဗျ။ တခြားဝိုင်းကနေ ထလာတဲ့ လူတွေထဲမှာ သူတို့လူတွေ အများကြီးပါလာမှန်း အခုမှသိရတယ်။ အရပ်မြင့်ပြီး ဗလတောင့်တဲ့ ကိုရွှေဘရဲ့ တခွပ်ခွပ်ထိုးချက်၊ တွေ့ကရာ ရေအိုး၊ ဝါးဆစ်ပိတ်တွေနဲ့ ဆွဲရိုက်တာတောင် လူတွေက တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် အုံလာတုန်းပဲ။ ဒီထက်ပိုဆိုးတာက ဓားလွှတ်ကိုင်ထားတဲ့ ကောင်တွေပါ ဝိုင်းလာပြီ။ ကျနော်တို့နဲ့ မျက်မှန်းတန်းမိတဲ့ လူတချို့လည်း ပြေးကုန်ပီဗျ။
“ဖိုးသက် ငါ့အနားက မခွာနဲ့ ကျောချင်းကပ်ထား”
သူတို့အုပ်စုက တဖြေးဖြေး ဝိုင်းလာတယ်ဗျ။ ကျောချင်းကပ်ထားတဲ့ ကိုရွှေဘနဲ့ ကျနော် ခံဆုတ်ဆုတ်လာကြရင်း နောက်ထပ်ဆုတ်လို့ မရတော့ဘူး။ အနောက်မှာ ရေတဝေါဝေါစီးနေတဲ့ ရွှေလီမြစ်။ ဘေးပတ်ပတ်လည်မှာက ထွက်ပေါက်မရှိအောင် ဝိုင်းထားတဲ့ ဓားရှည်တွေ တလက်လက်နဲ့ လူအုပ်။ သေချာတာကတော့ ဒီအခြေအနေ ရောက်နေတာတောင် ကျနော်တို့နှစ်ယောက်စလုံးက ကြောက်စိတ်နည်းနည်းကလေးတောင် မရှိဘူးဆရာ။
ဒိုင်း..ဒိုင်း.. ဖောက်.. ဖောက်!
သေနတ်သံနှစ်ချက်ဆက် ကြားလိုက်ရပြီး ကျနော်တို့နှစ်ယောက်နဲ့ ဓားလွှတ်ကိုင် လူအုပ်ကြားထဲက သဲနဲ့ကျောက်စရစ် ရောနေတဲ့ မြေသားပွပွတွေ ဖောက်ကနဲ ဖောက်ကနဲ ဖွာတက်သွားလို့ အားလုံး ငြိမ်ကျသွားတယ်။ မြစ်အောက်ခြေကနေ ကမ်းစပ်နားအတိုင်း လူ ၃ ယောက် တက်လာတဲ့အထဲက လှမ်းပစ်တာဗျ။ သူပုန်တွေထင်ပြီး နှစ်ဖက်စလုံး တစ်ယောက်မှ တုတ်တုတ်မလှုပ်ရဲတော့ဘူး။ အနားရောက်လာလို့ မသိမသာ အကဲခတ်လိုက်တော့မှ ခေါင်းဆောင်ဖြစ်ဟန်တူတဲ့လူက သားရည်တုဂျာကင်နီညိုရောင် ဝတ်ထားတဲ့ လူဝကြီး၊ ပုဆိုးတိုတိုဝတ်လို့ ခါးမှာ စစ်ခါးပတ်နဲ့ ဓားမြှောင်တစ်လက်နဲ့ သေနတ်အိတ်ကိုပတ်ထားလို့ လက်ထဲမှာတော့ စစ်သုံးပစ္စတို တစ်လက်။ တပည့်ဖြစ်ဟန်တူတဲ့ ခပ်ပိန်ပိန် လူနှစ်ယောက်ရဲ့လက်ထဲမှာ ဗလချိုက်သေနတ်လို့ ခေါ်တဲ့ တော်မီဂန်းတွေကိုင်လို့။
“ဓားတွေအကုန် ပစ်ချလိုက်စမ်း.. အကုန်သေကုန်မယ်.. ဒူးထောက်ထား ခေါင်းပေါ်လက်တွေတင်ထား ခွေးမသားတွေ”
…. ….. …..
“မင်းတို့နှစ်ကောင်ကိုလည်း ငါနားရင်းအုပ်မိတော့မယ်.. ဒီနေရာအထိ လာကမြင်းကြောထတယ် … ဟုတ်လား”
“ဟာ! ကိုပန်းရိုင်း (အဲလေ.. ရောကုန်ပြီ ခွိခွိ မှားလို့ ပန်းရိုင်းမဟုတ်ဘူး) ဟာ! ကိုမြင့်အောင်ကြီး … ဟီးဟီး.. လေးမြင့်အောင်ပါလား”
ကဲ! နည်းနည်းတော့ ရှင်းပြမှရတော့မယ်ဗျ။ အခု အဲ့ဒီမြင့်အောင်ဆိုတဲ့လူက သူပုန်လည်းမဟုတ်ဘူး။ စစ်ဖက်ကလည်း မဟုတ်ဘူး။ ဘာလဲဆိုတော့ ဓားပြ ပါခင်ဗျ။ ဟုတ်ပါတယ် ကျနော်တို့နယ်မှာ အင်မတန် ဖိန့်ဖိန့်တုန်ရတဲ့ ဓားပြကြီးပါ။ ဟိုအရင်တစ်ခါက ကျနော် အာလူးဖုတ်ဖူးတဲ့ ဗကပ ကျားကြီးရဲ့ တပည့်ကျော်ပေါ့။ ရင်ကွဲတောင်တိုက်ပွဲမှာ ဗကပတွေ ပြိုကွဲသွားတော့ သူက ဟိုဖက်ကိုလည်း ထွက်မပြေး၊ လက်နက်လည်းမချပဲ ရူးသလိုပေါသလိုလုပ်၊ လက်နက်တွေ တစ်နေရာမှာ ဖွက်ခဲ့ပြီး ကျနော်တို့မြို့ထဲ ပြန်ဝင်လာပြီး ခပ်တည်တည် လာနေတာဗျ။ နဂိုကတည်းကလည်း ကျနော်တို့ရပ်ကွက်က သူ့ချက်မြုပ်ကိုး။
ဘယ်သူမှလည်း သူ့ကို ဒုက္ခမပေးကြတော့ အေးဆေးပဲ။ ဒါပေမယ့် နောက်ပိုင်း ချန်ထားခဲ့တဲ့ လက်နက်တွေ သွားသွားယူပြီး တခြားနယ်တွေမှာ ဓားပြပတ်တိုက်တော့တာပဲဗျ။ ကိုယ့်မြို့ကိုယ့်ရွာတစ်ခုပဲ ချမ်းသာပေးတယ်။ ကျန်တဲ့နေရာတွေ လှည့်ပြီးတိုက်နေတော့တာ။ သူ အဲ့လိုလုပ်နေမှန်း လူတော်တော်များများက ရိပ်မိပေမယ့် ဒဲ့တော့ ဘယ်သူမှမပြောရဲဘူး။ ရဲဆိုတဲ့ ကောင်တွေကလည်း ကျနော်တို့လို မငြိမ်းချမ်းတဲ့ဒေသမျိုးမှာ ဘာမှ အာဏာစက်ပြရဲတာမှ မဟုတ်တာကိုး။ မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး မျက်နာချိုသွေးနေကြတာမျိုးလေ။
ကျနော်နဲ့ ကိုရွှေဘကိုတော့ တော်တော်ချစ်ပြီး အလိုလိုက်တယ်။ ကျနော့်ကိုတော့ အဘိုးမျက်နှာနဲ့ ပစားပေးရှာတာပါ။ ရယ်စရာပြောရရင် ကျနော့်အဘိုးအသုဘမှာ အလောင်းမြေချတော့ ခပ်တည်တည်နဲ့ လူတွေကြားထဲ “အလေးနီ” ပြုရင်း ရဲဘော်ကြီး သွားလိုရာသို့သွားနိုင်ပြီလို့ အော်၊ ခါးကြားထဲက ဖွက်ယူလာတဲ့ သေနတ်ကို မိုးပေါ်ထောင်ဖောက် ပစ်လိုက်တာ ရုတ်ရုတ်သဲသဲကို ဖြစ်ဖူးတယ်။ နည်းနည်း ဂေါက်တောက်တောက်ရယ်ဗျ။ ကျနော့်အဘိုးခင်မျာ သေတာတောင် ဓားပြတွေက လာအလေးပြုတာခံရရှာမှန်း မသိသွားရရှာဘူး ဟီးဟီး။
ဧရာဝတီမြစ်ဖျားကနေ စက်လှေတစ်စင်းကိုလုပြီး မြစ်ကြောင်းအတိုင်း စုန်ဆင်းသွားရင်း မြစ်ရိုးတစ်လျှောက်ရွာတွေ ဓားပြဝင်တိုက်သွားတာ မန်းလေးရောက်သွားတယ်။ မန်းလေးရောက်တော့ သင်္ကြန်တွင်းကြီးဆိုပဲ။ အဲ့မှာ ဓားပြမြင့်အောင်ကြီး သင်္ကြန်မှာ မူးကြောင်ကြောင်နဲ့ ဝင်ကဲရင်း အမူးလွန်ပြီး မဏ္ဍပ်ပေါ်တက်ကတာ ခါးကြားထဲက သေနတ်ကို လူမြင်ပြီး အဖမ်းခံလိုက်ရတယ်။ သူ့ကိုဖမ်းသွားတာတောင် အမူးပြေမှ သိတယ်ဆိုပဲ။ အမှုတွေက များလွန်းလို့ အမှုစစ်တာတောင် နှစ်ချီတယ်။ ထောင်ကျတော့လည်း အားလုံးပေါင်းလိုက်ရင် အနှစ်တစ်ရာလောက်ရှိမလား မသိဘူး။ ပြန်ကို မလွှတ်တော့ဘူး ထင်နေတာ။ ကံကောင်းချင်တော့ အာဏာသိမ်းပြီး တက်လာတဲ့ အစိုးရလက်ထက်မှာ လွှတ်ငြိမ်းချမ်းသာခွင့်နဲ့ ပြန်ထွက်လာတာဗျ။
တခါတလေ အရက်မူးရင် ဗိုလ်ချုပ်ကြီးနာမည် တတပီး ဒီမအေလိုးကြီးက ငါ့ကျေးဇူးရှင်ပါကွာလို့ မေတ္တာပို့တတ်တယ် ဟီးဟီး။ ဒါပေမယ့် အဲ့ဒီပြန်လွှတ်လာတဲ့နောက်ပိုင်း ကျနော်တို့မြို့မှာ မနေတော့ဘူး။ ဘယ်တွေရောက်နေမှန်းလဲ သေချာမသိရပေမယ့် တခါတလေကြတော့ ပြန်ပြန်ပေါ်ချင် ပေါ်လာတတ်တယ်။ သူလုပ်လို့ ကျနော်နဲ့ ကိုရွှေဘ ဒုက္ခရောက်ဖူးသေးတယ်ဗျ။
အသုဘတစ်ခုမှာ ကျနော်တို့ ဖဲချနေတုန်း ညဖက်ကြီး ဘွားကနဲပေါ်လာပြီး သူ့ပစ္စည်းတွေသိမ်းထားပေးဖို့ လာညောင်တယ်။ ကျနော်တို့ကလည်း ဖဲအရှိန်တက်နေတော့ အင်းအင်း အိမ်မှာဝင်ထားသွားလိုက်လို့ အလွယ်ပြောလိုက်တာပေါ့။ နှစ်ယောက်သား ဖဲဝိုင်းသိမ်းလို့ ဝေလီဝေလင်း အိမ်ပြန်လာတော့ ကိုရွှေဘက လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ဖွင့်နေပြီမို့ ထုံးစံအတိုင်း နံပြားရိုက်ဖို့ မီးမွှေးမယ်ဆိုပြီး နံပြားဖိုကိုဖွင့်လိုက်တော့ သောက်ကျိုးနဲ! ဂုန်နီအိတ်နဲ့ထုပ်ထားတဲ့ စစ်သုံးရိုင်ဖယ် ၄ လက်ရယ်၊ လက်ပစ်ဗုံး ၅ လုံး၊ ကျည်ဆံတွေဖြစ်နေလို့ နှစ်ယောက်သား ထိတ်ထိတ်ပျာပျာဖြစ်ပြီး ဖွက်လိုက်ရတာဗျာ။ သူ့ပစ္စည်းတွေ ပြန်လာမယူမချင်း ညဖက် နှစ်ယောက်လုံး အိပ်လို့ကိုမပျော်တာ။ မတော် စစ်ထောက်လှမ်းရေးက သတင်းရလို့လိုက်လာရင် နေရင်းထိုင်ရင်း ဂျေးအောင်းရမယ့် အပေါက်ဗျ။
တသက်လုံး ဓားပြတိုက်စားနေပေမယ့် ချမ်းလည်းမချမ်းသာပါဘူး။ လူကသာ ဝတုတ်တုတ် ပုံဆိုးဆိုးကြီးနဲ့ ကျပ်သိပ်မပြည့်တာ .. ဖွန်က အသေကြောင်တာကိုး။ မိန်းမတွေ အတော်များများယူပြီး အကုန်လုံးကို ပံ့ပိုးနေရတယ်လို့လည်း ကြားဖူးတယ်။ ကဲ.. ကျနော်လည်း လေကြောရှည်သွားပြီ ဇာတ်လမ်းပြန်ဆက်ရအောင် ဟီး။
ဖဲဝိဇ္ဖာများအဖွဲ့က အဖွဲ့သားတွေ အခု မြစ်ကမ်းဘေးမှာ ဒူးကလေးတွေထောက်ပြီး ခေါင်းပေါ်လက်ကလေးတွေတင်လို့ မျက်နှာငယ်လေးတွေနဲ့ ဖြစ်နေရှာပြီ။ ခုနက ခုတ်ကြထစ်ကြ ဆော်ကြပြီဆိုပြီး ထွက်ပြေးသွားတဲ့ ကျနော်တို့နယ်သား ဖဲသမားတွေကလည်း အခုမှ အနားပြန်ကပ်လာပြီး အခြေအနေ ကြည့်နေကြတယ်။ ကျနော်ကတော့ စိတ်လျှော့ချလိုက်လို့ မောမောနဲ့ ကျောက်စရစ်ခဲတွေအပေါ် ဖင်ချထိုင်ပြီး ချွေးသုတ်ရင်း မွန်ထရီတစ်လိပ်လောက် ဖွာနေလိုက်တယ်။ ဟိုကောင်တွေရဲ့ နောက်ကျောကနေ ဓားပြမြင့်အောင်ကြီးရဲ့ တပည့်နှစ်ယောက်က ဗလချိုက် သေနတ်တွေနဲ့ ချိန်ထားတယ်။ ထုံးစံအတိုင်း ကျော်ဟိန်းဂိုက်ဖမ်းထားတဲ့ ကိုမြင့်အောင်က သူတို့အရှေ့မှာ ခါးထောက်ပြီး တစ်ယောက်ချင်း မျက်နှာချင်းဆိုင် စေ့စေ့လိုက်ကြည့်နေတယ်။
“မင်းတို့ကောင်တွေ အောက်ပြည်အောက်ရွာကနေ ဒီနေရာအထိ တက်လာပြီး လူပါးလာဝတယ် …။ အေး.. ဒီနေရာ မင်းတို့ သင်္ချိုင်းလို့သာ မှတ်ပေတော့”
“ကျနော်.. ကျနော်တို့ မသိလို့ပါ ဗိုလ်လုံ”
“လီး ဗိုလ်လုံလား… ရဲဘော်မြင့်အောင်ကွ.. ဗမာပြည် ကွန်မြူနစ်ပါတီကကွ …။ မင်းတို့ အပျောက်ရှင်းဖို့ ကြိုးစားတဲ့ သူတွေက ငါ့ညီနဲ့ငါ့တူပဲ။ လူလူချင်း ခေါင်းပုံဖြတ် လှည့်စား၊ နိုင့်ထက်စီးနင်းလုပ်တဲ့ မင်းတို့ကောင်တွေကို ငါသေဒဏ်ပေးမယ်”
ဟီး! ကိုမြင့်အောင်ပြောတာလည်း ဟုတ်သလိုလိုပဲနော်လို့ တွေးမိပြီး ရယ်ချင်လာလို့ မနည်းအောင့်ထားရသေးတယ်။
“မလုပ်ပါနဲ့ ရဲဘော်ကြီး …။ ကျနော်တို့ နောင်တရပါပြီ။ နောက်မလုပ်ရဲတော့ပါဘူးဗျာ .. အီးဟီးဟီး”
သူတို့အဖွဲ့ထဲက တစ်ကောင်က ပြောပြောဆိုဆိုနဲ အော်ငိုလိုက်တယ်။ အနောက်က ကိုမြင့်အောင် တပည့်နှစ်ယောက်ကလည်း သေနတ်မောင်းတွေ တဖြောင်းဖြောင်း ဆွဲတင်လိုက်ပြီ။ အဲ့ဒီအချိန်မှာ လက်ပိုက်ပြီး ရပ်ကြည့်နေတဲ့ ကိုရွှေဘက တစ်စခန်းထပြန်တယ်။
ဟိုကောင်တွေပစ်ချထားတဲ့ ဓားရှည်တစ်လက်ကို ကောက်ကိုင်လိုက်ပြီး ဒူးထောက်နေတဲ့ လူအုပ်ရှေ့ကို သွားရပ်လိုက်တယ်။ တစ်ကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ်တုန်နေတဲ့ ကိုရွှေဘကို သတိထားလိုက်မိတယ်။ ကျနော်သိတယ် ဒီလူ ဒေါသတအားထွက်နေတယ်။ ဒေါသထွက်ရင် ဘာဖြစ်တတ်လဲဆိုတာ ကျနော်က ဆရာတပည့်မို့ သေချာသိတယ်ဗျ။
“လူအုပ်နဲ့များ ငါတို့ကို ဝိုင်းလုပ်ချင်သေးတယ် ဟုတ်လား…. မအေပေး အောက်သားတွေ.. မင်းတို့ လုပ်ချင်တိုင်း လုပ်လို့ရမယ် ထင်နေလား … ဒီမှာကြည့်စမ်း.. တွေ့လား .. ဒီမှာ.. ဒီမှာ”
“ဟာ! ဟင်! ဟယ်!”
ဘေးကရပ်ကြည့်နေတဲ့ လူတွေဆီက အာမေဋိတ်သံတွေ ဆူညံသွားတယ်။ ဒူးထောက်ထားတဲ့ လူအုပ်ကလည်း မျက်လုံးပြူးပြီး ကိုရွှေဘကို မော့ကြည့်နေကြတယ်။ ကိုရွှေဘတစ်ယောက် တရှူးရှူးတရှားရှားဖြစ်ရင်း ကိုယ့်လက်ကိုယ်ကို ဓားရှည်နဲ့ ခုတ်ပြ လှီးပြနေတာကိုးဗျ။ ရာဘာတုံးကို လှီးနေတဲ့အတိုင်း ဘာမှကို မဖြစ်တာဗျ။ ဒီထက်ပိုဆိုးတာက ဓားကို ပြောင်းပြန်ကိုင်၊ ဓားဦးအချွန်နဲ့ ကိုယ့်ပေါင်ကိုယ် ပြန်ထိုးဆွပြလိုက်၊ ဗိုက်ပေါ်မှာ လွှဆွဲသလို အသွားနဲ့ အင်္ကျီလှန်ပြီး ဆွဲပြနေတာ။ ခြစ်ရာကလေးတောင် မထင်ဘူးလေ။ ဒီနယ်သားမဟုတ်တဲ့ လူတွေကတော့ နားမလည်တဲ့ မျက်နှာလေးတွေနဲ့ ကြောက်လန့်တကြား ကြည့်နေပေမယ့် ရပ်ကြည့်နေတဲ့ လူတွေဆီက ဝက်ကုန်းဟေ့.. ဝက်ကုန်းဆိုတဲ့ အော်သံတွေ ထွက်လာတယ်။
ဟုတ်တယ်ဗျ! အဲ့ဒါ ဝက်ကုန်းထတယ်လို့ ကျနော်တို့နယ်မှာခေါ်တယ်။ လွယ်လွယ်ပြောရရင် ကာယသိဒ္ဓိ ပြီးတာပါပဲ။ အဲ့ဒီဟာကို ဝက်ကုန်းဆေးထိုးထားတယ်လို့ ခေါ်တယ်ဗျ။ ဒါပေမယ့် တချိန်လုံး ဖြစ်နေတာမျိုးမဟုတ်ပဲ ဒေါသထွက်လာပြီဆို ဘာနဲ့ခုတ်ခုတ် ဘာနဲ့ရိုက်ရိုက် ဘာမှကိုမဖြစ်တော့ဘူး။ ကိုရွှေဘ လူပျိုဘဝက ရှမ်းဘုန်းကြီးတစ်ပါးဆီမှာ အဲ့ဒီအင်းကို ကြေးစုတ်ကြီးနဲ့ ကျောမှာထိုးပြီး တင်ထားတယ်လို့ ပြောဖူးတယ်။ ထိုးတဲ့လူ စုစုပေါင်း ၃ ယောက်မှာ ကျန်တဲ့လူ ၂ ယောက်က ဆက်မထိုးနိုင်ပဲ ဆေးမအောင်ခင် ရပ်လိုက်ရတယ်။ ခပ်ရွတ်ရွတ် ကိုရွှေဘကတော့ ပြီးအောင်ဆက်ထိုးလိုက်တာ ဝက်ကုန်းမှော်အောင်တယ်လို့ ပြောတာပဲ။
အဲ့ဒီနောက်ပိုင်း ဒီလိုမျိုး ဝက်ကုန်းထလာရင် အားလုံးဝေးဝေးက ရှောင်ရတော့တာပေါ့။ ကျနော့်မျက်စိရှေ့တင် အဲ့လိုထထဖြစ်တာ ၃-၄ ခါလောက် မြင်ဖူးတာကိုး။ ဒါပေမယ့် ပုံမှန်အချိန် အလစ်ချောင်းပြီး တွယ်အပ်နဲ့ ထိုးကြည့်တာ နာလို့ အဆဲခံရဖူးတယ်။ သူ့ဟာက ဒေါသထွက်မှ စွမ်းတာမျိုးကြီး။ ဘယ်လိုမှန်းမသိပါဘူး။
ဝက်ကုန်းဆေး စွမ်းမစွမ်းတော့ မသိဘူး။ နောက်ပိုင်း ဦးဇင်းဝတ်ကြီးနဲ့ မန်းလေးမှာ ဆေးရုံတင်ရသေးတယ်။ ဆရာဝန်တွေက သူ့ကို ကောင်းကောင်းမကုပေးလို့ဆိုပြီး ဒေါသထွက်နေတာ၊ လူကဖြင့် အိပ်ယာပေါ်မှာ ပက်လက်ကလေး။ နာ့စ်မတွေ သူ့အသားထဲအပ်ထိုးတာ အပ် ၃-၄ ချောင်းကုန်သွားတယ် ထိုးလို့ကိုမရဘူး။ ဘေးနားကနေ ဦးဇင်းစိတ်လျှော့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဘုရားသားတော်ဖြစ်နေပြီဆိုတာလေး နှလုံးသွင်းဆိုတော့မှ အေးး တဲ့။ အဲ့ဒီတော့မှ အပ်က ပလွတ်ဆို ဝင်သွားတယ် ဟီး။
“ကိုရွှေဘ.. တော်တော့ဗျာ”
ကျနော်ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ထရပ်လိုက်ရင်း ကိုရွှေဘ လက်ထဲက ဓားရှည်ကိုလုပြီး လွှင့်ပစ်လိုက်တယ်။ ခုနက ဒီလောက်စိတ်မညစ်ဘူး။ အခုမှ ခေါင်းပူလာတယ်။ ဟိုဓားပြမြင့်အောင်က စိတ်သိပ်မှန်တာ မဟုတ်ဘူး။ အကုန်လုံး ပစ်သတ်ပစ်တော့မလို လုပ်နေပြီ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကိုယ်ကြောင့် လူ့အသက်သေမှာကိုတော့ မဖြစ်စေချင်ဘူး။ ကိုရွှေဘကို အတင်း ရေစပ်နားကို ဆွဲခေါ်လာပြီး
“တော်ပြီ ဆရာသမား.. လစ်ကြစို့”
လို့ အတင်းဖြောင်းဖြနေရတယ်။
“ဟိုဘိုးတော်ကိုလည်း ကြည့်ကျက်ပြောဦး အကုန်သတ်ပစ်တော့မှာလား မသိဘူး”
ကျနော့်စကားကို အရေးမစိုက်သလိုလုပ်ပြီး ပိုက်ဆံထည့်ထားတဲ့ စစ်ကျောပိုးအိတ်ကို ပစ်ပေးရင်း ကိုရွှေဘတစ်ယောက် မြစ်ရေနဲ့ မျက်နှာသစ် ခြေလက်ဆေးနေတယ်။
“ပီအောင်း အောက်သားများ နားမလည်ဝေး သွားပစေတော့”
စိတ်လျှော့လိုက်ဟန်တူတဲ့ ကိုရွှေဘက
“ကိုအောင် ဗမာပြည်က လူတွေမို့ နားလည်ပါးမလည် လာလုပ်တာပါ။ လွှတ်ပေးလိုက်ပါ။”
လို့ လှမ်းပြောလိုက်တယ်။
“ထ..ထ.. အကုန်ထွက်သွား ..။ နောက်နောင် ဒီနယ်တစ်ဝိုက် ထပ်တွေ့ရင် အသေသတ်ပစ်မယ် ကြားလား”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ.. ကျေးဇူးကြီးပါပေတယ် ဆရာကြီး”
အခုမှ သတ္တိပြချင်တဲ့ ရပ်ကြည့်နေတဲ့ လူအုပ်ကြီးထဲက ကျနော်တို့နယ်သား ဖဲသမားတွေက တုန်တုန်ရီရီထလာတဲ့ ကောင်တွေကို သေကုန်မယ်.. ဘာမှတ်သလဲ ဘာညာနဲ့ နားရင်းဝင်အုပ်၊ ဖင်ပိတ်ကန် ဝင်လုပ်လိုက်ကြသေးတာ မြင်ရလို့ ရယ်ချင်စိတ်ကို မနည်းမျိုသိပ်လိုက်ရသေးတယ်။ အားလုံးရှင်းသွားတော့မှ ကျနော့်ကျောပိုးအိတ်ထဲက ၂ ရာတန်အုပ်တချို့ထုတ်ပြီး ပိုက်ဆံ ၅ သောင်းလောက်ယူ၊ ကိုမြင့်အောင်ကြီးကို လှမ်းပေးလိုက်တယ်။
“ရော့! လေးမြင့်အောင် ဟီးဟီး”
“အမယ်.. ငါက မင်းပိုက်ဆံ ဘာလုပ်ရမှာလဲ”
“ပါတီရံပုံငွေလို့ သဘောထားလိုက် ဟီးဟီး ယူပါဗျ”
“အေး.. ငါလည်း လုပ်ငန်းသိပ်မကောင်းတာ ကြာပြီ… ပေးကွာ..။ အေဘေး မင်းတို့နှစ်ကောင် နောက်ထပ် ဒီဖက်လာပြီး မကမြင်းနဲ့။ ထပ်တွေ့ရင် နားရင်းတီးခံရမယ်။ အခုတောင် ငါနဲ့တွေ့လို့ ကံကောင်းတယ်မှတ် ဟွန်း”
“လာတော့ပါဘူးဗျာ… တာ့တာ မိုးချုပ်နေပြီ ပြန်တော့မယ်”
အပြန်လမ်းမှာ ခုနက ကျနော်နဲ့တစ်ဝိုင်းထဲ ရိုက်ခဲ့တဲ့ သစ်တောဝန်ထောက်ကြီးရဲ့ ဂျစ်ကားနဲ့ လမ်းကြုံနေလို့ စက်ဘီးပါတင်ပြီး ကိုရွှေဘနဲ့ ကျနော် လိုက်လာခဲ့တယ်။ တခြားလမ်းကြုံလိုက်လာတဲ့ ဖဲသမားတွေလည်း ပါလာလို့ စကားတွေ ဖောင်ဖွဲ့လာကြတာပေါ့လေ။ ဓားပြမြင့်အောင်ကြီး အကြောင်း ဝိုင်းမေးနေကြလို့ သူနဲ့ရင်းနှီးတဲ့ ကိုရွှေဘက အတိတ်ဇာတ်ကြောင်းတွေ ပြန်ပြောပြနေတာကို အားလုံးက စိတ်ဝင်တစား နားထောင်နေကြတယ်။
တခါက ကျောက်သွားတူးရင်း (အမှန်ကတော့ ကျောက်တွင်းမှော်ထဲ ဂျပိုးသွားထိုးတာပါ) အပြန်မှာ (တစ်ပတ်လျှောက် ခြေလျင်လျှောက်ရတဲ့ခေတ်) စားရိတ်ပြတ်လို့ စားစရာမရှိတဲ့ ကိုရွှေဘတစ်ယောက် မမျှော်လင့်ပဲ ဓားပြမြင့်အောင်နဲ့ လမ်းမှာတွေ့တဲ့အကြောင်း၊ အားကိုးတကြီး အကူအညီ တောင်းလိုက်တော့ သူ့မှာလည်း ပိုက်ဆံတစ်ပြားမှ မရှိဘူး၊ ဒါပေမယ့် မပူနဲ့ကွာ ဆိုပြီး စားရိတ်ပေးရန်အလို့ငှာ ကားလမ်းမပေါ်တက်ပြီး ဖြတ်လာတဲ့ကားကို သေနတ်ဖောက်ပြီး ဓားပြတိုက်ဖို့ ကြိုးစားတဲ့အခါ .. တားမိတဲ့ကားက ညနေမိုးချုပ်စဆိုတော့ စစ်ကားဖြစ်နေမှန်းမသိ ဖြစ်နေတော့ ကားပေါ်ကနေ သေနတ်တွေနဲ့ လှမ်းဆော်တော့ နှစ်ကောင်သား ခွေးပြေးဝက်ပြေး ပြေးခဲ့ရကြောင်း အစရှိသဖြင့် ဟာသလေးတွေဖောက်ပြီး အာလူးဖုတ်တော့ တစ်ကားလုံး တဝါးဝါးနဲ့ပေါ့ဗျာ။
စွန့်စားမှုနဲ့ စိတ်လှုပ်ရှားမှုကို ငယ်ကတည်းက အလိုလိုနေရင်း ကြိုက်မိခဲ့ပြီး လူဆိုးလူမိုက်ဖြစ်လာရတဲ့ ကျနော်ကတော့ ဖဲသိန်းချီနိုင်လာပေမယ့် ပျော်မနေပဲ.. စိတ်ကောက်ပြီး အတွေ့မခံတော့တဲ့ ရူပဗေဒဆရာမလေးဆီကိုပဲ စိတ်ရောက်နေမိတော့ သူတို့ပြောနေတာတွေ ကြားတစ်ချက် မကြားတစ်ချက်ပဲ။ အိမ်မြန်မြန် ပြန်ရောက်ချင်နေပြီဗျာ။ ကျနော့်ဆရာမလေးကို လွမ်းလှပြီဗျ။
နေဝင်မိုးချုပ်လို့ ည ၈ နာရီစွန်းစွန်းလောက်မှာ ကျနော် အိမ်ကနေ တိတ်တိတ်ကလေး လစ်ထွက်လာခဲ့တယ်။ ကျနော့်ခြေလှမ်းတွေ ဦးတည်ရာက ဆရာမလေးဒေါ်ခင်ချိုမေရဲ့ ခြံဖက်ဆီကိုဆိုတာ ခင်ဗျားတို့ ရိပ်မိမှာပါလေ။ မြစ်နံဘေးမှာ ခုတ်ကြထစ်ကြတဲ့ ဇာတ်လမ်းက ပြန်ရောက်ပြီး နောက်တနေ့ မနက်မှာပဲ အလိုလို သတင်းပျံ့နှံ့ကုန်တော့ ဇာတ်လိုက်ကျော် နှစ်ယောက်မှာ ဒုက္ခတွေများကုန်တာပေါ့။ ကိုရွှေဘအဖေ တရုတ်ကြီးကိုယ်တိုင် ကျနော့်အဖွားဆီ လိုက်လာပြီး သူကြားထားသမျှတွေ လာတိုင်တာကိုးဗျ။ အဒေါ်တွေကော၊ အဖွားကော၊ ကိုရွှေဘအဖေကော ဝိုင်းပြီး ဆူပစ်လိုက်တာ ရေဆူမှတ်ကျော်သွားသလား မှတ်ရတယ်။ ငုတ်တုတ်ကလေး တရားခံထိုင် ထိုင်ပြီး မျက်လွှာလေးတွေချထားတဲ့ ကိုရွှေဘနဲ့ ကျနော်ခင်မျာ အမြီးလေးကုပ်လို့ ဟီးဟီး။
ကိုရွှေဘအစ်ကို ကိုရွှေတင်ကလည်း လမ်းကြုံသလိုလို ဘာလိုလို ဝင်လာပြီး နှစ်ယောက်စလုံးကို နားရင်းတစ်ချက်စီ ဝင်တီးသွားသေးတယ်။ လက်သံပြောင်ချက်ကတော့ နှစ်ယောက်စလုံး ကြေးစည်ထုတဲ့ ဝီဝီ ဝီဝီ အသံတွေ ၅ မိနစ်လောက် ဆက်တိုက်ကြားလိုက်ရတယ်။
“မီးမေရိုး.. မင်းတို့နှစ်ကောင် တပ်တပ်စီနေ (တတွဲတွဲမနေနဲ့) အေရိုးတွေ”
လို့ကြိမ်းပြီး တရုတ်ကြီးက သူ့သားလိမ္မာ ရွှေဘလေးကို ဝါးဆစ်ပိတ်နဲ့ ကျောကို ၃ ချက်လောက်ဗျင်းပြီး ကျွဲမောင်းသလို အိမ်ကိုမောင်းခေါ်သွားတယ်။ အမယ်.. ဒီအချိန်မှာကြတော့ သူ့ဝက်ကုန်းဆေးက မထဘူးဆရာ။ အားရိုးရိုး! အတယ်.. ကိုယ့်သားသမီး မတော်ကျိုးပဲ့သွားမှဖြင့်.. အရမ်းကြီးရိုက်ရလား .. ဘာညာတွေအော်ရင်း တွန့်လိမ်ကောက်ကွေးပြီး ပါသွားရှာတယ် ဟီးဟီး။ ကျန်ခဲ့တဲ့ ဖိုးသက်လည်း သက်သာမယ်မထင်နဲ့။ အဒေါ်အပျိုကြီးတွေရဲ့ လက်သီးဆုပ်တွေက ကျောတွေကော နဖူးတွေကော (တစ်ယောက်ကဆို စီးထားတဲ့ ခုံဖိနပ်နဲ့ချတာဗျ ) ထူပူနေအောင် အဗျင်းခံနေရတာ။ ဒီကြားထဲ ရပ်ကွက်ထဲက ကလေးတွေကော ခွေးတွေကောက ခြံဝမှာ ပြူတစ်ပြူတစ်နဲ့ လူသတ်ပွဲ ကျင်းပနေတာကို အားရဝမ်းသာတဲ့ မျက်နှာတွေနဲ့ ဝိုင်းကြည့်နေကြတာလေ။
မမဝါတစ်ယောက်လည်း သူတို့အိမ်ရှေ့ ဝရန်တာကနေ လှမ်းကြည့်နေတယ်။ လာပြီးများ ဆွဲပေးမလားမှတ်တာ ဒီလောက်ဆိုးတဲ့ကလေး တစ်ခါထဲ အသေသတ်ဆိုပြီး လှမ်းအော်လိုက်သေးတယ် အဟင့် ။
ကိုရွှေဘနဲ့ ဖိုးသက်ရဲ့ ရာဇဝင်ကိုလည်း တစ်ရပ်ကွက်လုံးက သိပြီးသားမလား။ စထဲကကို ယဉ်သကို ဆိုသလိုဗျ။ ကျနော်ကလေးဘဝ.. အင်း.. တော်တော့်ကို ငယ်ဦးမယ်ဗျ။ ကျောင်းသွားခါနီး ပါးကွက်ကျားလေး ကျောင်းစိမ်းလေးဝတ်ထားတဲ့ ဖိုးသက်.. အမှိုက်ပစ်စရာ ဟင်းရွက်တောင်းက ပြည့်နေပါတယ်လို့ အဒေါ်တွေ လှမ်းအော်တော့ သားပစ်ပေးမယ် ဆိုပြီး ( အိမ်အရှေ့ လမ်းမတစ်ဖက်ခြမ်းက မြစ်) အမှိုက်တောင်းကလေးယူပြီး လှစ်ကနဲ ပြေးသွားလိုက်တယ်။ ရေစပ်နားရောက်တော့ အမှိုက်သွန်နေတုန်း ကွန်ပစ်နေတဲ့ လူတစ်ယောက်ကို သွားတွေ့တယ်။ ဆယ်တန်းတဖုံးဖုံးကျပြီး ကျောင်းထွက်သွားတဲ့ လူပျိုဖြစ်စ ကိုရွှေဘပါပဲ။
တစ်ချက်တစ်ချက် ကွန်ပစ်ပြီး ဆွဲယူလိုက်ရင် ပါလာတာက ငါးတစ်ထွေးကြီး၊ အားရစရာကောင်းလိုက်တယ်ဗျာ။ ရလာတဲ့ ငါးတွေကို နှီးနဲ့သီ၊ ပိုက်ကွန်က လက်တစ်ဖက်ကနဲ့ ကသီလင်တဖြစ်နေတော့..
“ကိုချွေဘ.. အနော် ငါးကိုင်ပေးရမရား”
(အဲ့တုန်းက ရှေ့သွားတွေ အကုန်ကျိုးထားတယ် ဟီး) ဆိုပြီး သူကွန်ပစ်တဲ့နောက် မြစ်ရိုးအတိုင်း လိုက်သွားမိတယ်။ ငါးတွေကလည်း ရလိုက်တာမှ ဖိုးသက်တစ်ကိုယ်လုံး ရမ်ဘိုဇာတ်ကားထဲကလို ငါးတွေကို ကျည်ဆံတွေလိုသီပြီး ပတ်ထားရတာပေါ့။ မြစ်ကြောင်းအတိုင်း ပြန်စုန်ဆင်းလာကြတဲ့ အချိန်ကြတော့ နေ့လည်ထမင်းစားချိန်တောင် ကျော်သွားပြီဗျ။ အမှိုက်သွားပစ်တာက မနက်ခင်း ကျောင်းမသွားခင်ကလေးကိုး။ ကျနော်တို့အိမ်ရှေ့က မြစ်ဆိပ်မယ် လူတွေဘာလုပ်နေကြတယ် ထင်သလဲ ဟီဟိ..။ ရေငုတ်သမားတွေ ငါးဖမ်းပိုက် အကြီးကြီးတွေ စက်လှေတွေနဲ့ သဲ့ပြီး မနက်က ရေနစ်သေသွားရှာတဲ့ ဖိုးသက်ကလေးရဲ့ အလောင်းကို ရှာနေကြတာလေ။ အမှိုက်တောင်းကလေးနဲ့ ဆင်ကြယ်ဖိနပ်ကလေးပဲ ရှာတွေ့ကြတာကိုး။ ရေဆင်းအဆော့မှာ လှိုင်းပုတ်ပြီး ပါသွားရှာတယ်ပေါ့။
အဒေါ်တွေဆို အမလေး.. ကျမတို့တူလေ ကိုယ်ကျိုးနည်းသွားရှာပါပေါ့လား .. အလောင်းတောင် ပြန်မရတဲ့အဖြစ် … ကလေးက လိမ္မာရှာတာ.. အမှိုက်ကလေးပစ်ကူ၊ လူကြီးတွေကို ကူချင်လွန်းလို့ အခုလို အဖြစ်ဆိုးရပါတယ် ဆိုပြီး မြစ်ကမ်းဘေးမှာ မပဋာမြေလူးနေတာပေါ့ ခွိ။ အဲ့လိုအခြေအနေဆိုးကြီး ဖြစ်နေတုန်း မြစ်အထက်ဖက်ကနေ ငါးတွေအများကြီး လွယ်ထားတဲ့ ပြုံးစိစိ ဖိုးသက် (ငါ့ကို ကိုရွှေဘက တစ်ဝက်ယူလို့ ပြောထားတာ ဒေါ်ကြီးဒေါ်လေးတို့ကို ဒီငါးတွေ ပေးမယ်ဆိုပြီး ပျော်နေတာ) နဲ့ ကွန်ကလေးလွယ်ထားတဲ့ ရွှေဘတို့ ဘွားကနဲ ပေါ်လာရော။
အင်းးးးး
ပြန်တောင်မပြောချင်တော့ပါဘူး။ ကျနော်ပြောတာကိုတော့ ယုံ …။ အမျိုးတွေတင်မကဘူး ရပ်ကွက်ထဲက လူကြီးတွေပါ ကျနော့်ကို ဝိုင်းအုပ်တာ အိမ်ကို လမ်းမလျှောက်လိုက်ရပဲ ပြန်ရောက်သွားတယ်။ ပိတ် ပိတ်ပြီး လှိမ့်ကန်တာကိုး။ ကိုရွှေဘလည်း ခေါင်းပေါက်သွားတယ်ဗျ။ သူ့အမေ တရုတ်မကြီး ခုံဖိနပ်နဲ့ခုတ်ပစ်တာ သွေးတွေကို ဖြာသွားတာပေါ့။
အဲ့ဒီနောက်ပိုင်း အရွယ်ရောက်လာတဲ့အခါ နှစ်ယောက်ပေါင်းမိတဲ့အခါတိုင်း အခုလိုမျိုး တစ်ခုမဟုတ် တစ်ခု ထထသောင်းကျန်းတော့တာပါပဲဗျာ။ ရပ်ကွက်ကလည်း ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ကို နှစ်အိမ်စလုံးက လူကြီးတွေသတ်ပြီဆို ပြန်ကြားရေး ရုပ်ရှင်ပြသလိုပဲ အုံပြီးကို လာကြည့်ကြတော့တာ အဟိ။
အခု ဒီကိစ္စတွေဖြစ်ပြီး နောက်ပိုင်း အိမ်ထဲက အိမ်ပြင်တောင် မထွက်ရတော့တာ တစ်ပတ်လောက် ကြာသွားတယ်ဗျ။ ကိုရွှေဘတို့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်သွားပြီး အဖွားအတွက် နံပြားနဲ့ လက်ဖက်ရည် သွားဝယ်တာတောင် သူ့အဖေက ကျနော်တို့ ဘာပြောမလဲ လာရပ်ပြီး နားထောင်နေတာ။ ဒီတော့ ကျနော်တို့ နှစ်ယောက်ကလည်း … ရုပ်တည်ကြီးတွေနဲ့
“အကို! ဒေါ်ခင်က နံပြားကြွပ်ကြွပ်ကလေးလို့ မှာတယ်..”
“အေး ညီလေး! ဘယ်နားက ဒေါ်ခင်ကို ပြောတာလဲ”
ဘာညာနဲ့ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် တစ်ခါမှ မမြင်ဖူးသလို လျှောက်ပြောနေကြတာ အတိုင်အဖောက်ညီပါ့ ဟိဟိ။ ကျနော်နဲ့ကိုရွှေဘ တမင်လျှောက်ပြောနေတာကို အူလည်လည်ဖြစ်သွားတဲ့ တရုတ်ကြီးက နဝေတိမ်တောင် ကြည့်နေရင်း သဘောပေါက်သွားတော့မှ
“မီးမေရိုးလေးတွေ!”
ဆိုပြီး ကလော်ဆဲတော့တာဗျ။ ကိစ္စမရှိပါဘူး။ ကျနော်တို့နှစ်ယောက် ခဏခြေငြိမ်လိုက်ရင် တစ်လလောက်ဆို လူကြီးတွေ စိတ်ပြေသွားမှာပါ။ အဲ့ဒီတော့မှ နှစ်ယောက်ပေါင်းပြီး ရှုပ်ကြသေးတာပေါ့။ လောလောဆယ်တော့ နေအိမ်အကျယ်ချုပ်ကျနေကြတာပေါ့လေ။
ရက်နည်းနည်းကြာလာတော့ ကျနော် မခံနိုင်တော့ဘူးဗျ။ ဘာလဲ ကိုရွှေဘနဲ့ မပေါင်းရလို့ ထင်နေကြလား။ ဟုတ်ဘူးရယ်။ (အဲ့ဒီသောက်ခွက်ကြီး မမြင်ရလေ ထမင်းစားဝင်လေ) ကျနော့်ရူပဗေဒဆရာမလေးကို လွန်းတာ (လွမ်းတာ) ဗျ။ သူ့ဆံနွယ်ရှည်ရှည်လေးတွေဆီက ရတဲ့ မွှေးပျံ့ပျံ့ တရော်ကင်ပွန်းနံ့ကလေးတွေ၊ ရှင်မတောင်သနပ်ခါးနဲ့ ချွေးရောထားတဲ့ ကိုယ်နံ့ကလေးတွေကို လွမ်းလွန်းလို့ ရူးချင်လာတယ်။ ကျနော့်နဖူးပေါ်ဝဲကျနေတဲ့ ဆံပင်တွေကို လက်ချောင်းပျော့ပျော့လေးတွေနဲ့ သပ်တင်ပေးရင်း ဖိုးသက်လေး… လူဆိုး … “ချို့”ကိုချစ်ရင် လိမ္မာရမယ်ကွာလို့ မူနွဲ့နွဲ့လေး မျက်နှာနားကပ်ပြီး ချွဲတာလေးတွေ။ ကျနော့်ကို ပါးရိုက်လိုက်တုန်းက ဒေါသစိတ်တစ်ဝက် ချစ်တဲ့သူကို နာကျင်အောင် လုပ်လိုက်မိပြီဆိုပြီး နောင်တနဲ့ ဝမ်းနည်းသွားတဲ့စိတ်က တစ်ဖက်နဲ့ ငိုမဲ့မဲ့ဖြစ်သွားရှာတဲ့ မျက်နှာငယ်ငယ်ကလေးကို ကျနော်တချိန်လုံး ပြန်ပြန်မြင်နေမိတယ်။ အင်းလေ.. မညာတမ်း ဝန်ခံရရင် အိပ်ယာပေါ်က အချစ်ဇာတ်ကြမ်း၊ ဇာတ်နု၊ ဇာတ်မနုမကြမ်းလေးတွေကိုပါ အရမ်းသတိရနေတာလည်းပါပါရဲ့။
ဒါကြောင့် ဒီနေ့ည မိုးချုပ်တော့ လူကြီးတွေရှေ့မှာ အဖွားကို ဇက်ကြောလေးဘာလေးဆွဲ၊ တရားစာအုပ်လေးဘာလေး ဆွေးနွေးပြပြီးတော့ နောင်တ တရား အတော်ရနေသလိုလို ဂိုက်ဖမ်းပြီး စောစောအိပ်တော့မလိုလုပ်.. ဒီဖက်အိမ်ထဲ ဝင်လာခဲ့တယ်။ ပြီးတော့မှ လူအလစ်မှာ ခြံစည်းရိုးကျော်ပြီး လစ်ထွက်လာခဲ့တယ်။ လမ်းမပေါ်ရောက်တာနဲ့ ဒေါ်ခင်ချိုမေ့အိမ်ဖက်ကို ခပ်သွက်သွက်ကလေး ခြေလျင်လစ်လာခဲ့တာပေါ့။
“သေချာကြည့်ထား … ဒီပုစ္ဆာမှာ လှည့်ကွက်ကလေးတွေပါတယ်..။ အကယ်လို့.. ဒီနေရာကို သတိမထားလိုက်မိရင်…..”
အသံလေးတစာစာနဲ့ စာသင်နေတဲ့ ကျနော့်ချစ်သူဆရာမလေးက ချောလိုက်တာဗျာ။ လေးပေမီးချောင်းအောက်က ကျောက်သင်ပုန်းပေါ် မြေဖြူခဲနဲ့ တစ်ဒေါက်ဒေါက်ခေါက်ရင်း ကျောင်းသားကျောင်းသူတွေကို စာရှင်းပြနေတဲ့ ဟန်လေးက မာန်ပါပါလေး။ တင်ကလေးက ကော့၊ ရင်ကလေးချီလို့ မျက်နှာထား တင်းတင်းကလေး။ အောက်က အဝါရောင်ဖျော့ဖျော့မှာ အဖြူရောင် စပေါ့လေးတွေပါတဲ့ ထမီကိုဝတ်ထားပြီး ၊ အပေါ်က နက်ပြာရောင်ခါးတို အင်္ကျီလေးနဲ့။ ဆံပင်အရှည်ကြီးတွေကို လက်ကိုင်ပုဝါလေးနဲ့ စည်းနှောင်ပြီး နောက်ကျောဖက်ကိုချထားတော့ တရမ်းရမ်းလေးနဲ့ စိတ်ယားစရာဗျာ။
စာသင်ခုံတွေရဲ့ အနောက်နားက တိုင်တစ်တိုင်ကို မှီတွယ်ထားရင်း ကျနော် သတိလက်လွှတ် ငေးကြည့်နေမိတာပေါ့။ ကျနော်ရောက်နေတာကို ကျောင်းသားကျောင်းသူတွေ အပါအဝင် ဆရာမလေးကော သတိမထားမိဘူး ထင်ပါတယ်။ ရက်တွေအကြာကြီး ခွဲထားရတာကြောင့်မို့လား မသိဘူး ပြေးပြီး ဆွဲပွေ့ချင်စိတ်က ဖြစ်လာလို့ မနည်းအောင့်ထားရတယ်ဗျာ။ ကျောက်သင်ပုန်းဖက်လှည့်ပြီး စာတွက်ပြနေရာက ကျောင်းသားတွေဖက်ကို ဆတ်ကနဲ လှည့်လာရင်း အမှောင်ရိပ်မကျတကျမှာ တိုင်ကိုမှီပြီး ရပ်နေတဲ့ ကျနော့်ကို လှမ်းမြင်သွားတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျောင်းသားတွေ ရိပ်မိသွားမှာ စိုးတဲ့အလား ချက်ချင်း မမြင်ဟန်ဆောင်သွားတယ်။
“အခု ဆရာမ တွက်ပြသွားတာ ရှင်းတယ်နော်”
“ဟုတ်! ရှင်းပါတယ်”
“အင်း စာမေးပွဲမှာလည်း ဒီအတိုင်းတွက်ပြီး ဖြေပါ..။ အခုပုစ္ဆာ အဖြေထွက်တဲ့အထိ တစ်မျက်နှာလောက် ရှည်မယ်…။ တခါက ဆရာမတပည့်တစ်ယောက် ဒီပုစ္ဆာမျိုးကို ၃-၄ ကြောင်းလောက်နဲ့ အဖြေထွက်အောင် တွက်ပြသွားဖူးတယ်ကွဲ့”
…. ….. …..
“အဲ့ဒီကျောင်းသားက သူ့အဖိုးရဲ့ ဗီရိုထဲက ရူပဗဒ အခြေခံဆိုတဲ့ စာအုပ်မျိုးကို အလွှတ်နီးပါး ဖတ်ဖူးထားတာဆိုပဲ…။ ကမ္ဘာကျော် အဏုမြူဗုံး လုပ်ပုံလုပ်နည်းကိုတောင် ဆရာမကို ပြောပြသွားဖူးသေးတယ်..”
“ဟယ်.. ဟာ.. အဲ့ဒီကျောင်းသား ဘာဖြစ်သွားလဲ ဆရာမ”
“ဖဲသမားလေး ဖြစ်သွားရှာတယ် …”
“ဝါး..ဟား..ဟား”
“သူအသိ သူအတတ်လုပ်ပြီး ဆရာကို အာခံတာကိုး..။ တပည့်တို့လည်း ဆရာကို မပစ်မှားကြနဲ့ ဟုတ်ပြီလား..”
ကျနော့်ကို လှမ်းဗျင်းလိုက်တာဗျ။ ရယ်ချင်စိတ်ကို မနည်းမျိုသိပ်ထားပြီး အမှောင်ဖက်အခြမ်းကို ရွှေ့ပြီး ရပ်လိုက်ရတယ်။ အော်ရယ်မိတော့မှာစိုးလို့။ ကျနော့်ချစ်သူဆရာမလေးက ဒီလိုကြတော့လည်း ချစ်စရာလေးဗျာ။ ကျနော် အမှောင်ထဲကနေ ချောင်းနေမှန်း သူသိပါတယ်ဆိုတာကို အချက်လှမ်းပြတာပေါ့။
“ကဲ.. ဒီပုစ္ဆာတွက်ပြီးရင် ပြန်လို့ရပါပြီ..။ အဆောင်က ကျောင်းသူတွေလည်း ရေချိုးထမင်းစားနားလို့ ရပါပြီ …။ ဆရာမ ခေါင်းနည်းနည်းနောက်လာလို့ သွားနားလိုက်ဦးမယ်ကွယ်..”
ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကျောင်းသားတွေအရှေ့ကနေ လှစ်ကနဲ ပျောက်သွားတဲ့ ဆရာမလေး အိမ်အပေါ်ထပ်ကို လစ်သွားမှာ သေချာတယ်။ ကျနော်လည်း အမှောင်ထုကို အကာအကွယ်ပြုပြီး အိမ်အနောက်ဖက်ကို ပတ်ပြီး နောက်ဖေးလှေကားကနေ အိမ်အပေါ်ထပ်ကို တက်ဖို့ပြင်တယ်။ လှေကားရင်းမှာ ဝပ်နေတဲ့ ခွေးသမင်ကြီးတွေက ကျနော့်ကို မြင်တော့ အမြှီးနှံ့ပြတယ်။ ကျွတ်ကျွတ်.. ဆိုပြီး စုပ်သပ်ရင်း သူတို့ကိုကျော်ခွလို့ လှေကားအတိုင်း အိမ်အပေါ်ထပ်ကို တက်လာခဲ့တယ်။
အိမ်ပေါ်ထပ်က ဆရာမလေး အခန်းပေါက်ဝကိုရောက်တော့ ရင်တွေတအားခုန်လာတယ်ဗျာ။ စိတ်ကောက်နေတုန်းလား၊ ပါးပဲထပ်ချဦးမလားဆိုတာ ကျနော် စိုးထိတ်နေတာကိုးဗျ။ ရင်တထိတ်ထိတ်နဲ့ စေ့ထားတဲ့ အိပ်ခန်းတံခါးကို တွန်းဖွင့်လိုက်တော့ မှန်တင်ခုံအရှေ့မှာ ထမီရင်ခေါင်းလျားလေးနဲ့ ဆံပင်အရှည်ကြီးတွေကို ခေါက်ပြီး ကလစ်နဲ့ ခေါင်းပေါ်တင်ပြီး ညှပ်နေတဲ့ ဆရာမလေးကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ မှန်ထဲကနေ ကျနော်ဝင်လာတာကို လှမ်းမြင်ဟန်တူပေမယ့် အရေးမလုပ်သလို ခပ်တည်တည်ပဲဗျ။
လွမ်းဆွတ်တဲ့စိတ် ကြီးစိုးနေတဲ့ ကျနော် ဘာမပြောညာမပြောနဲ့ နောက်ကျောဖက်ကနေ ကိုယ်လုံးပုံ့ပုံ့ အိထွေးထွေးလေးကို တအားပွေ့ဖက်လိုက်မိတယ်။ တောင့်တောင့်ကလေး ရပ်နေရင်း တံတောင်နဲ့ ကျနော့်ကို နောက်ပြန်တွန်းထုတ်တယ်။ ကျနော်က အတင်းပဲ ချုပ်ထားရင်း ဆံပင်တွေ ကလစ်နဲ့ညှပ်လိုက်လို့ ပြောင်ရှင်းနေတဲ့ လည်တိုင်နဲ့ ဂုတ်ပိုးလေးတွေကို တရွှတ်ရွှတ်မြည်အောင် မွှေးမွှေးပေးနေမိတယ်။
“ဘာဖြစ်နေတာလဲ..ကျွတ်!”
“ဘာဖြစ်နေတာလဲ မသိဘူးလားဗျာ… ဒီမယ် လွမ်းလို့ သေတော့မယ်… ရွှတ်..ပြွတ်..ရွှတ်”
“ချွေးတွေသံတွေနဲ့ သူများရေချိုးမလို့ဟာ… လွှတ်စမ်းကွာ”
“ဟင့်အင်း .. လွှတ်ပူး … ဒီကိုယ်နံ့လေးကို လွမ်းလို့.. ငြိမ်ငြိမ်နေပါဗျာ..”
“ဟေ့ … ပြောလို့မရဘူးလား အာကွာ”
နောက်ကျောဖက်ကနေ သိုင်းဖက်ထားရင်း အနမ်းစက်သေနတ်နဲ့ တရစပ်ပစ်ခတ်နေရာက ကိုယ်လုံးကလေးကို ဆွဲလှည့်ပြီး မျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်တော့ မျက်နှာထားတင်းတင်းလေးက ပိန်ညှောင်ညှောင်ရုပ် နည်းနည်းပေါက်နေတဲ့ ကျနော့်မျက်နှာကိုကြည့်ပြီး ချက်ချင်း သနားဟန်ပေါက်သွားတယ်။ တင်းနေတဲ့မျက်နှာလေးက နည်းနည်းပျော့သွားတာနဲ့ ကျနော်လည်း ဆရာမလေးနဲ့ နှုတ်ခမ်းနီစွေးစွေးလေးကို အတင်းစုပ်ပေးလိုက်မိတယ်။
အသက်ရှူမှားသွားအောင် နှစ်ယောက်စလုံး ခပ်ကြမ်းကြမ်း အပြန်အလှန် နမ်းစုပ်ပစ်လိုက်မိတာ တစ်မိနစ်မကလောက်ဘူးဗျ။ ရုတ်တရက် ဆရာမလေးက ကျနော့်ကို နမ်းနေရာက တွန်းခွာလိုက်ရင်း ခပ်မာမာလေသံလေးနဲ့ ပြောလာတယ်။
“တံခါးကို ကလန့်သွားထိုးချေ ..”
တဲ့။ တုန်တုန်ရီရီဖြစ်နေတဲ့ လက်အစုံနဲ့ တံခါးကလန့်ကို မနည်းထိုးလိုက်ရတယ်။ တံခါးပိတ်ပြီးတာနဲ့ ရီဝေဝေလေး ငေးကြည့်နေတဲ့ ဆရာမလေးဆီကို လေရဲ့အလျှင်နဲ့အတူ အပြေးလေး တိုးကပ်သွားမိတော့တာပေါ့ဗျာ။ ကျနော့်ကို လက်နှစ်ဖက်ဆန့်တန်းလို့ ဆီးကြိုနေတဲ့ ဆရာမလေးရဲ့ ရင်ခွင်ထဲကို အတင်းတိုးဝင်မိပြီး လွှတ်ထွက်သွားမှာစိုးတဲ့အလား အားကုန်ဆွဲဖက်ထားမိတယ်။ လူချင်းကပ်လိုက်မိတော့မှ ဆရာမလေးဒေါ်ခင်ချိုမေလည်း ကျနော့်လိုပဲ တစ်ကိုယ်လုံးတုန်ခါပြီး ဒိန်းဒလိန်းနတ် ပူးကပ်နေရှာတယ်ဆိုတာ ခံစားသိရှိလိုက်ရပြီ။ ချွေးနဲ့ သနပ်ခါးသင်းသင်းအနံ့လေး ရောနေတဲ့ သူ့ကိုယ်နံ့လေးကို ရှူရှိုက်ရင်း လည်တိုင်နုနုလေးတစ်လျှောက် ကျနော် စုန်ချည်ဆန်ချည် နမ်းနေမိတယ်။ ကျနော် ဒီအနံ့လေးကို လွမ်းလွန်းလို့ ရူးမတတ်ခံခဲ့ရသမျှ အတိုးချနေတာလေ။ ခါးကျင်ကျင်လေးကိုလည်း အတင်းသိုင်းဖက်ထားမိတာပေါ့။
သောင်းကျန်းလွန်းတဲ့ ကျနော့် အနမ်းမိုးတွေကြောင့် ဆရာမလေးခင်မျာ တဟင်းဟင်းညည်းတွားရင်း ခြေဖျားလေးထောက် ခေါင်းကလေးမော့လို့ မျက်လုံးစုံမှိတ်ထားရှာတယ်။ လည်တိုင်လေးကို နမ်းလို့ဝသွားမှ နှုတ်ခမ်းချင်း ဂဟေဆက်ပြီး တပြွှတ်ပြွှတ်မြည်အောင် နမ်းစုပ်လိုက်တော့၊ ကျနော့်နှုတ်ခမ်းတွေကို သူ့နှုတ်ခမ်း အိထွေးထွေးလေးတွေနဲ့ အတင်းပြန်ငုံဖို့ ကြိုးစားလာတယ်။ မျက်နှာနှစ်ခုဟာ ဘယ်ညာယိမ်းနွဲ့ရင်း သူ့နှုတ်ခမ်း၊ ကိုယ့်နှုတ်ခမ်း အပြန်အလှန်ငုံစုပ်ဖို့ ကြိုးစားနေကြရင်း တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်လည်း အောက်ပိုင်းမှာ လက်ဆော့ကုန်ပြီဗျ။ ကျနော့်ပုဆိုးက ဘယ်လိုကျွတ်သွားမှန်းမသိပဲ အိပ်ခါနီး အောက်ခံဘောင်းဘီဝတ်ဖို့ မေ့လာတော့ ဆင်စွယ်ကြီးလို ငေါငေါထွက်နေတဲ့ ကျနော့်လိင်တံကို လက်ဖဝါးလေးနဲ့ ပင့်ကိုင်ထားရင်း လျှောတိုက်ကစားပေးနေသလို… ကျနော့် လက်အစုံကလည်း တင်ပါးအိအိပေါ်မှာ တစ်ဖက်၊ နို့သီးခေါင်းတွေ မာတောင့်စူထွက်စပြုလာတဲ့ သူမ နို့ထွားထွားကြီးပေါ်မှာ တစ်ဖက် အလုပ်တွေရှုပ်ပြီး ချေမွပွတ်သပ်ပေးနေခဲ့ပြီ။
“ဟင်းးးး …. ပြွတ်… ချစ်တယ်ကွာ.. အရမ်းချစ်တယ်ကွာ”
ဆရာမလေး ကယောင်ကတမ်းတွေ မြည်တမ်းနေတယ်။
“ကျ..ကျနော် အရမ်း လုပ်ချင် လာပြီ … ထည့်စို့နော်.. ဆ.. ဆရာမလေး”
“”ချို့” ဟာလေးလည်း အရမ်းရွ.. ရွလာပြီ … ပွေ့ … ပွေ့ပြီး လုပ်ကွာ”
နှစ်ယောက်သား တွန်းထိုး ပွေ့ဖက် လက်တွေရှုပ်ရင်း အခန်းနံရံနားကို အလိုလို တိုးကပ်သွားမိကြတယ်။ အင့်ကနဲမြည်သွားအောင် ဆရာမလေးကို နံရံနဲ့ ကျောထိမိတဲ့အထိ တွန်းကပ်လိုက်တော့ ဆံနွယ်အရှည်ကြီးတွေက ထွေးကနဲ ပြေကျသွားပြီး ကပိုကရိုပုံစံလေး ဖြစ်သွားရှာတယ်။ ဆံပင်အရှည်ကြီးတွေကို ပြန်စည်းနှောင်ဖို့ အချိန်မရတော့ဘူး။ ဝါဝင်းစိုပြေလွန်းတဲ့ ရူပဗေဒဆရာမလေးရဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို တပြတ်ပြတ်မြည်အောင် ကျနော် လျှာနဲ့ အပြားလိုက် လျက်လိုက်တာကို မခံနိုင်တော့တဲ့ အလား ကျနော့်ကို အတင်းဆွဲမနေတယ်။ ဘယ်လိုမှ အဆွမခံတော့ပဲ လိုးစေချင်နေပြီဆိုတာ သဘောပေါက်သွားတဲ့ ကျနော် ဆရာမရဲ့ပေါင်တံရှည်သွယ်သွယ်လေး တစ်ချောင်းကို ဆွဲမယူပြီး ကျနော့်ဒူးတွေကို ကွေး၊ အဖုတ်ဝမှာ ကျနော့်လိင်တံကိုတေ့ထားရင်း ခါးတစ်ဖက်ကို အသာလေးလက်နဲ့ ထိန်းထားရင်း ကော့သွင်းလိုက်တယ်။
“အာ့… အာ့… ရှီးးးး ဖြေးဖြေးကွာ … ဒီလောက် အရည်တွေ ရွှဲနေတာတောင် ပြည့်သိပ်နေတာာပဲ… ကျွတ်ကျွတ်!”
နံရံကပ် မတ်တပ်ရပ်လျှက် ပေါင်တစ်ချောင်းဆွဲမပြီး ကျနော့်ချစ်သူဆရာမလေးကို ကျနော် ဖြေးဖြေးချင်း ကော့ကော့သွင်းပြီး လိုးနေပြီ။ နက်မှောင်ရှည်လျားတဲ့ ဆံနွယ်တွေက ကျနော်တို့နှစ်ယောက်စလုံးကို ဖုံးလွှမ်းထားသလို ဖြစ်နေတယ်။ ဆံနွယ်တွေကြားထဲက မျက်လုံးလေးမှေးစင်းပြီး ဖီးလ်တက်နေတဲ့ ဆရာမလေးကို စိုက်စိုက်ကြည့်နေရင်း ချစ်မြတ်နိုးကြင်နာစွာနဲ့ လိုးနေရတဲ့အရသာ ဘယ်လောက်ကောင်းမလဲ ခင်ဗျားတို့ တွေးကြည့်ကြစမ်းပါဗျာ။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အရှိန်ရလာတော့ မညှာမတာ ခပ်ကြမ်းကြမ်းကို ကျနော် ပစ်ဆောင့်နေမိပြီ။ မတ်တပ်ရပ်ထားတော့ တွဲမနေပဲ တင်းရင်းနေတဲ့ ရင်သားနှစ်မြွှာက ကျနော်နဲ့ ကိုယ်လုံးချင်းရိုက်မိတိုင်း ခုန်ခုန်တက်သွားတာကို မြင်နေရတာလည်း ဖီလင်တစ်မျိုးပေါ့။
“အမေ့..ဟာာ… ရှီးးး”
ဆရာမလေး အထိတ်တလန့် အော်သံနဲ့အတူ ကျနော့်ဂုတ်ပိုးကို ဟီးလေးခိုလာရှာတယ်။ ပေါင်တစ်ချောင်း ဆွဲမထားရာကနေ တစ်ကိုယ်လုံးကို ဆွဲပွေ့ချီမလိုက်တာ အဖုတ်နဲ့လိင်တံကို မချွတ်ပဲ လုပ်လိုက်မိတော့ ဇွိကနဲ ဖြစ်သွားတယ်လေ။ တင်းပြောင်နေတဲ့ တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို ပင့်ကိုင်ထားရင်း ပွေ့လိုးလေး ကျနော် ဆက်လိုးနေမိပြီ။ ဖင်နဲ့တင် ကြီးသလောက် ပိန်သွယ်သွယ်လေးမို့ ကျနော် ပေါ့ပေါ့ကလေး ဆွဲပွေ့ပြီး စိတ်ရှိလက်ရှိ တဖောက်ဖောက်မြည်အောင် မြှောက်တင်လိုက် .. အောက်အကျမှာ ဆောင့်ဆောင့်ပြီး လိုးလိုက်နဲ့ အသားကုန်သောင်းကျန်းလို့ ရနေတာပေါ့။
ပိုပြီး စိတ်ကြွစရာကောင်းတာက မလှမ်းမကမ်းက မှန်ကြီးထဲမှာ သူ့ကို ကျနော်ပွေ့ပြီး လိုးနေတာကို လှမ်းမြင်နေရတာကိုး။ ဆရာမ ဆံပင်ရှည်ကြီးတွေ လှိုင်းထသလို တွန့်တွန့် တွန့်တွန့် ဖြစ်နေတာ၊ တင်ပါးဖွေးဖွေးအောက်က ကျနော့် မာတင်းပြောင်လက်ပြီး အရည်တွေစိုနေတဲ့ လိင်တံကြီး ကော့ကော့ပြီး ဝင်သွားတာတွေကို မြင်မြင်နေရတော့ ပိုပြီး စိတ်ကြွလာလို့ ပိုပြီး ကြမ်းလာမိတယ်။
“ဖောက်..ဖောက်.. အင့်.. အင့်… အို အို အို ဟင့် အင့် အင့်”
“ဖူးးးး … ချစ်လား ဆရာမလေး … ရှီးး”
“ချစ်တယ်လေ … အခုတောင် ချစ်လွန်းလို့ သေတော့မလို ဖြစ်နေ… အားးး … “ချို” ဆက်တိုက်ဖြစ်ဖြစ်သွားတာ ၃ ခါလောက်ရှိ… အားးး ရှီးးး”
“ဖြောက် ဖြောက် … ဖောက်… အင့်”
“အာ အာ အာ မရတော့ဘူးးး ဖြစ်လာပြန်ပြီ.. ဟားးးးးးးးးးးးး မရပ်နဲ့တအား… တအား လုပ်ပေး… မြန်မြန် မြန်မြန်.. အားးး အမေ့ မရဘူးးးးးးး”
ကယောင်ကတမ်းတွေ ဆက်တိုက်အော်ပြီး ပေါက်ကွဲပွင့်ထွက်တဲ့ ပုံစံနဲ့ ဆရာမလေး ကာမပန်းတိုင် ရောက်သွားတယ်ဆိုတာ ကျနော်ပွေ့ပြီး လိုးနေလျှက်နဲ့ အတင်းဖက်ပြီး ကျနော့်ခါးပေါ်မှာ စီးဆော ဆော့သလို ကော့ကော့ထိုးရင်း တွန့်လိမ်သွားတာကို ကြည့်တာနဲ့ သိလိုက်ရတယ်။ အတန်ငယ်မောလာတဲ့ ကျနော်လည်း ဆရာမလေးကို ကြမ်းပြင်ပေါ် အသာအယာချလို့ ပေါင်နှစ်လုံးနဲ့ သူမ ရင်ဘတ် ထိသွားအောင် တွန်းကပ်ထားလိုက်ရင်း အသားကုန်ဆောင့်ချ ဖိလိုးနေလိုက်တာ ၁၀ ချက်လောက်ပဲ ဆောင့်ရသေးတယ် ။
ထပ်ပြီး မအောင့်ထားနိုင်တော့ပဲ တာတမံကျိုးသလို ပန်းထွက်လာတဲ့ သုတ်ရည်တွေကို အမွှေးပါးပါးလေးတွေအောက်က ဖောင်းကြွနေတဲ့ အဖုတ်နီရဲရဲလေးထဲ ငုံ့ကြည့်နေရင်း အားရပါးရ ပန်းထည့်ပစ်လိုက်မိတယ်ဗျာ။ နားထဲကနေ လေတွေ တဝူးဝူးထွက်လာတဲ့အထိ တစ်စက်မှမကျန်အောင် သုတ်ရည်တွေ ပန်းထုတ်တာ ကုန်သွားတော့မှ ဆရာမလေးရင်ခွင်ထဲ ဝုန်းကနဲ ပစ်သွင်းလိုက်ပြီး အားရပါးရ ဖက်ထားမိတော့တယ်။ ပြန်ဆွဲမထုတ်ရသေးတဲ့ အဖုတ်ကလေးက ကျနော့် လိင်တံကို တဇွိဇွိနဲ့ ဆွဲညှစ်နေတာကို ဇိမ်ခံရင်း မှိန်းနေလိုက်မိတာပေါ့။
အပိုင်း(၆) ဆက်ရန် ...